تردید آشکار شدهنمونه

شک، جایگاهی سخت و رقت انگیز است...و به آرامی، همراهیمان را با خدا از بین می‌برد.

از لحاظ روحانی:"قاتل خاموشِ" روح ماست.

شک ریشه‌های زیادی دارد. می‌تواند یک مکانیزم رویارویی به دلیل ندانستن چگونگی اداره کردن یک موقعیت سخت باشد...گریه‌ا‌ی خاموش برای کمک گرفتن بعد از یک تجربه‌ی وحشتناک که در زندگی اتفاق افتاده است...یا رفتاری مغرورانه که معتقد است که خدا به ما بیشتر بدهکار است.

شاید با خود فکر کنیم که آیا خدا واقعاً در زندگی ما و موقعیت سختی که در آن قرار داریم کار می‌کند...اصلاً ما که هستیم در مقایسه با خدا؟

در مورد زمان‌هایی که در شرایط سختی قرار داریم که نتیجه‌ی تصمیم‌های ناآگاهانه‌ی گذشته‌مان بوده چه؟ آیا خدا بی رحمانه همانطور ما را رها می‌کند تا با عواقب تصمیماتمان بسوزیم و بسازیم؟ به هیچ وجه!

داشتن احساس شک بعد از از دست دادنی وحشتناک قابل فهم است. زمان می‌برد تا با موقعیتی که قلب شما را شکسته است یا بر زندگی شما تاثیر گذاشته، کنار بیایید.

زمان‌های سختی که ناعادلانه کسی را از دست می‌دهیم آن هم نه به خاطر اشتباه خودمان چه؟

خدا در هر شرایطی که با آن روبرو می‌شویم و از طریق همین شرایط کار می‌کند. هیچ چیز باعث تعجّب خدا نمی‌شود. او از هر شرایطی با ایجاد نیکویی در آن، ما را رهایی می‌بخشد.

خیلی از مواقع، او فیض خود را اینطور نشان می‌دهد که به ما این اجازه را میدهد که به دیگرانی که در آینده غم یا اندوه مشابهی را تجربه خواهد کرد کمک کنیم. او هیچ امتحان، دلشکستگی، یا آسیبی را هدر نمی‌کند...البته تا زمانی که درد‌هایمان و شک‌هایمان را به او واگذار کنیم.

من بعد از یک اتفاق غم انگیز به خدا شک کردم. نمی‌فهمیدم که چرا اجازه داده شده که چنین اتفاقی بیفتد. شک به جانم افتاده بود و مرا در خود غرق کرده بود. سال‌ها بعد بود که توانستم هدف آنچه که خدا اجازه‌اش را داده بود درک کنم.

در شرایطی که اتفاق بدی رقم می‌خورد...خدا با ما مدارا می‌کند. او می‌داند که آن اتفاق به ما خسارت وارد خواهد کرد....و او پاسخی برای ترمیم کردن امید و ایمان ماست.

وقتی به او پناه می‌بری، او با وفاداری تو را در دل شک‌هایی که داری هدایت می‌کند تا بتوانی به جایگاه اطمینان کامل بازگردی.

زمان‌هایی که در خودخواهی خود غرق شده‌‌ایم و از دست خدا ناراحتیم که دقیقاً آنچه که از نظر ما بهتر است را انجام نداده‌است، به نظرم مستقیماً با خدا وارد کشمکش می‌شویم.

ما پایمان را در یک کفش می‌کنیم... و از اینکه چرا مطابق برنامه‌های ما پیش نمی‌رود ناراحت می‌شویم. این شکل از شک در نهایت برای رابطه‌مان با خدا مهلک است...و خیلی از مواقع، می‌تواند بر روابطمان با دیگران نیز تأثیر بگذارد. در این مواقع، باید به سرعت خودمان را فروتن کرده و توبه کنیم.

فهمیدن اینکه خدا برای تک تک و همه‌ی شرایط یا دلشکستگی‌هایی که ما تجربه می‌کنیم یا می‌گذارنیم برنامه‌ای دارد، ضروری است.

اگر خدا اجازه میدهد که ما شرایطی سخت یا شرایطی پر چالش را پشت سر بگذرانیم، می‌توانیم اطمینان داشه باشیم که او برنامه‌هایی دارد تا انعطاف راه‌هایی را که او می‌توند در آینده از ما برای جلالش استفاده کند زیاد کند.

هیچوقت رودررو شدن با موقعیت‌های سخت زندگی خوشایند نیست، آن‌ها حتی می‌توانند ما را واقعاً زمین بزنند. چالش‌های زندگی می‌توانند ما را فریب دهند تا نسبت به خدا تلخ باشیم.

باید این حقیقت را درک کنیم و بپذیریم که خدا خالصانه آنچه را که برای ما بهترین است می‌خواهد و شک، می‌کوشد که ما را از بهترینِ خدا دور کند.

خدا "تصویر بزرگ" را می‌بیند که ما نمی‌توانیم ببینیم. وقتی به شک کردن وسوسه می‌شوی، آن را به عنوان سیگنالی برای خالصانه حرف زدن از قلب خود با قلب خداقرار بده. او به راستی، هر موقعیتی را که ما با آن روبرو می‌شویم برای نیکویی بزرگتر به کار می‌برد.

امروز از خدا بخواه که تمام کنترل زندگیت را به دستش بگیرد. تمام "خودت" را به خدا بسپار. سفره‌ی دل خود را برای او باز کن...همه‌ی شک‌هایت، زخم‌هایت، نگرانی‌هایت، نفرت‌ها، ناامیدی‌ها، ترس‌ها و شکست‌ها را با او به اشتراک بگذار. از او طلب آگاهی کن و از او بخواه که به تو کمک کند تا هدف‌های پشت سر شک‌ها و شرایط زندیگت را ببینی.

از او بخواه تا هر تلخی را نسبت به او و دیگران یا هر شرایطی دیگر در قلبت، را رفع کند.
به او بگو که می‌خواهی از شک‌هایت توبه کنی و امروز اطمینان به خدا را آغاز کنی.
او قلبی مملؤ از عشق و فیض برای تو دارد!