شنیدن صدای خداوند در صبحگاهاننمونه

  نخستین پاسخ

"خدایا، تو خدای من هستی، با تمام وجود تو را می­جویم." (مزمور 63: 1)

گاهی از این که چه قدر پیش از حرف زدن با خدا و شنیدن صدای او برای موضوعی تقلا می‌کنیم، تعجب می‌کنم. دربارۀ مشکلاتمان گله و شکایت و غرغر می‌کنیم؛ به دوستانمان می‌گوییم؛ و دربارۀ اینکه می‌خواهیم خدا چه طور مشکل ما را حل کند، حرف می‌زنیم. در ذهن و احساساتمان با شرایط کشمکش داریم، در حالی که اغلب از ساده‌ترین راه‌حل یعنی دعا استفاده نمی‌کنیم. اما بدتر از همه اینکه فکر می‌کنیم شاید این کار در این شرایط مسخره‌ترین کار باشد: "خُب، فکر کنم تنها کاری که می‌توانم بکنم این است که دعا کنم!" مطمئنم که این را قبلاً شنیده‌اید و شاید خودتان هم بارها گفته‌اید. همه ما این کار را کرده‌ایم. اشتباه از ماست که دعا را به عنوان آخرین راه‌حل می‌دانیم و می‌گوییم: "خُب، دیگر هیچ چیزی فایده ندارد، پس شاید باید دعا کنم!" می‌دانید این جمله به من چه می‌گوید؟ می‌گوید ما واقعاً به قدرت دعا باور نداریم. بارهایی را که نیازی نیست، حمل می‌کنیم و زندگی سخت‌تر از آنچه بوده، می‌شود؛ چون هنوز قدرت دعا را درک نکرده‌ایم. در صورتی که باید این کار را انجام می‌دادیم، با خدا حرف می‌زدیم و به آنچه او می‌گفت گوش می‌کردیم، نه به عنوان آخرین ملجأ، بلکه به عنوان اولین پاسخ.

پیغام امروز خدا برای شما: نخستین عمل شما، دعا باشد نه آخرین راهکارتان.