مزمور 1:6-10
مزمور 1:6-10 Persian Old Version (POV-FAS)
ای خداوند، مرا در غضب خود توبیخ منما. و مرا در خشم خویش تادیب مکن! ای خداوند، بر من کرم فرما زیرا که پژمردهام! ای خداوند، مرا شفا ده زیرا که استخوانهایم مضطرب است، و جان من بشدت پریشان است. پس توای خداوند، تا به کی؟ ای خداوند، رجوع کن و جانم را خلاصی ده! به رحمت خویش مرا نجاتبخش! زیرا که در موت ذکرتو نمی باشد! در هاویه کیست که تو را حمدگوید؟ از ناله خود واماندهام! تمامی شب تخت خواب خود را غرق میکنم، و بسترخویش را به اشکها تر میسازم! چشم من ازغصه کاهیده شد و بسبب همه دشمنانم تارگردید. ای همه بدکاران از من دور شوید، زیراخداوند آواز گریه مرا شنیده است! خداونداستغاثه مرا شنیده است. خداوند دعای مرااجابت خواهد نمود. همه دشمنانم به شدت خجل و پریشان خواهند شد. روبرگردانیده، ناگهان خجل خواهند گردید.
مزمور 1:6-10 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)
ای خداوند، مرا در شدت خشم خود توبیخ و تنبیه نکن. ای خداوند، به من رحم کن زیرا پژمرده شدهام. خداوندا، مرا شفا ده، زیرا دردْ وجودم را فرا گرفته و بسیار پریشانم. تا به کی ای خداوند، تا به کی؟ ای خداوند، بیا و مرا برهان؛ به خاطر محبت خود، مرا نجات ده. زیرا مردگان نمیتوانند تو را به یاد آورند. کیست که در قبر تو را ستایش کند؟ از نالیدن خسته شدهام. هر شب بسترم را غرق اشک میسازم. از آزار دشمنانم آنقدر گریه کردهام که چشمانم تار شدهاند. ای همهٔ بدکاران، از من دور شوید؛ زیرا خداوند صدای گریهٔ مرا شنیده است. او به فریاد من خواهد رسید و دعایم را اجابت خواهد کرد. آنگاه همهٔ دشمنانم ناگهان عاجز و درمانده شده، با سرافکندگی دور خواهند شد.
مزمور 1:6-10 مژده برای عصر جدید (TPV)
خداوندا، نسبت به من خشمگین مباش و در غضب خود مرا تنبیه نکن. خداوندا، افسرده دلم، بر من رحم فرما؛ بسیار ناتوانم، پس ای خداوند یاریم کن. جان من بشدّت پریشان است. ای خداوند تا به کی صبر کنم؟ بیا ای خداوند و مرا نجات بده؛ مرا به بهخاطر رحمت خود رهایی ده. در دنیای مردگان یادی از تو نیست و کسی در آنجا تو را سپاس نمیگوید. از ناله خسته شدهام. هر شب سیل اشک در رختخواب من جاری است. به سختی میتوانم ببینم؛ چشمانم ورم کردهاند زیرا از دست دشمنانم گریهٔ بسیار نمودهام. ای بدکاران، از من دور شوید، زیرا خداوند صدای گریهٔ مرا شنیده است. خداوند التماس مرا شنیده و دعای مرا مستجاب نموده است. دشمنانم بشدّت شرمنده گردیده و با خجالت از پیشگاه خداوند رانده میشوند.
مزمور 1:6-10 هزارۀ نو (NMV)
خداوندا، در خشم خود توبیخم مکن، و در غضب خویش تأدیبم منما. خداوندا، مرا فیض عطا فرما، زیرا که پژمردهام؛ خداوندا، شفایم بخش، زیرا استخوانهایم مضطرب است، و جانم سخت پریشان است. و اما تو، ای خداوند، تا چند؟ خداوندا، بازگرد و جانم را برهان؛ بهخاطر محبت خویش نجاتم بخش. زیرا مردگان، تو را یاد نتوانند کرد. کیست که در هاویه تو را بستاید؟ از نالیدن خستهام، هر شب بسترم را غرق اشک میکنم، و تختخوابم را به گریه تَر میسازم. دیدگانم از اندوه، کمسو شده و به سبب همۀ دشمنانم، تار گشته است. ای همۀ بدکاران از من دور شوید، زیرا خداوند صدای گریۀ مرا شنیده است. آری، خداوند التماس مرا شنیده است؛ خداوند دعای مرا قبول میفرماید. دشمنانم جملگی سرافکنده و سخت پریشان خواهند شد، آنان روی برگردانیده، به ناگاه خجل خواهند گشت.