مزمور 1:103-18

به اشتراک گذاشتن

مزمور 1:103-18 هزارۀ نو (NMV)

ای جان من خداوند را متبارک بخوان! و هر چه در درون من است، نام قدوس او را متبارک خواند! ای جان من، خداوند را متبارک بخوان و هیچ‌یک از همۀ احسانهایش را فراموش مکن! که همۀ گناهانت را می‌آمرزد، و همۀ بیماریهایت را شفا می‌بخشد! که حیات تو را از هاویه فدیه می‌دهد و تاجِ محبت و رحمت را بر سرت می‌نهد! که جان تو را به چیزهای نیکو سیر می‌کند تا همچون عقاب، جوانی تو تازه شود. خداوند عدل و انصاف را برای همۀ مظلومان به جا می‌آورد. او راههای خود را به موسی آموخت و اعمال خویش را به بنی‌اسرائیل. یهوه رحیم و فیاض است، دیرخشم و آکنده از محبت. تا ابد محاکمه نخواهد کرد، و همیشه بُغض نخواهد داشت. او با ما مطابق گناهانمان رفتار نمی‌کند و به ما بر حسب تقصیراتمان سزا نمی‌دهد. زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین فراتر است، به همان اندازه نیز محبت خدا نسبت به ترسندگان او عظیم است! به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است به همان اندازه نیز نافرمانیهای ما را از ما دور کرده است. چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است، همچنان خداوند نیز بر ترسندگان خویش رأفت می‌کند. زیرا سرشتِ ما را می‌داند، و به یاد دارد که ما خاک هستیم! و اما انسان، روزهای عمرش همچون علف است؛ مانند گل صحرا می‌شکفد، اما به وزش بادی از میان می‌رود، و دیگر اثری از او بر جای نمی‌ماند! اما از ازل تا به ابد محبت خداوند شامل حال ترسندگان اوست، و عدالت او شامل حال فرزندانِ فرزندانِ ایشان، و آنان که عهد او را حفظ می‌کنند و به جا آوردن احکامش را یاد می‌دارند.

مزمور 1:103-18 Persian Old Version (POV-FAS)

ای جان من خداوند را متبارک بخوان! و هرچه در درون من است نام قدوس او را متبارک خواند. ای جان من خداوند را متبارک بخوان! و جمیع احسان های اورا فراموش مکن! که تمام گناهانت را میآمرزدو همه مرض های تو را شفا میبخشد. که حیات تو را از هاویه فدیه میدهد و تاج رحمت و رافت را بر سر تو مینهد. که جان تو را به چیزهای نیکو سیر میکند تا جوانی تو مثل عقاب تازه شود. خداوند عدالت را بهجا میآورد و انصاف رابرای جمیع مظلومان. طریق های خویش را به موسی تعلیم داد و عمل های خود را به بنیاسرائیل. خداوند رحمان و کریم است دیرغضب و بسیار رحیم. تا به ابد محاکمه نخواهدنمود و خشم را همیشه نگاه نخواهد داشت. باما موافق گناهان ما عمل ننموده، و به ما به حسب خطایای ما جزا نداده است. زیرا آنقدر که آسمان از زمین بلندتر است، به همان قدر رحمت او بر ترسندگانش عظیم است. به اندازهای که مشرق از مغرب دور است، به همان اندازه گناهان ما را از ما دور کرده است. چنانکه پدر برفرزندان خود رئوف است همچنان خداوند برترسندگان خود رافت مینماید. زیرا جبلت مارا میداند و یاد میدارد که ما خاک هستیم. واما انسان، ایام او مثل گیاه است، مثل گل صحراهمچنان میشکفد. زیرا که باد بر آن میوزد ونابود میگردد و مکانش دیگر آن را نمی شناسد. لیکن رحمت خداوند بر ترسندگانش ازازل تا ابدالاباد است و عدالت او بر فرزندان فرزندان. بر آنانی که عهد او را حفظ میکنند وفرایض او را یاد میدارند تا آنها را بهجا آورند.

مزمور 1:103-18 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای تمام وجود من، نام مقدّس او را ستایش کن! ای جان من، خداوند را ستایش کن و تمام مهربانی‌های او را فراموش نکن! او تمام گناهانم را می‌آمرزد و همهٔ مرضهایم را شفا می‌بخشد. جان مرا از مرگ می‌رهاند و با محبت و رحمت خود مرا برکت می‌دهد! جان مرا با نعمتهای خوب سیر می‌کند تا همچون عقاب، جوان و قوی بمانم. خداوند عدالت را اجرا می‌کند و حق مظلومان را به آنها می‌دهد. او روشهای خود را بر موسی آشکار نمود و اعمال شگفت‌انگیز خود را به بنی‌اسرائیل نشان داد. خداوند بخشنده و مهربان است؛ او دیر غضب و پر محبت می‌باشد. خداوند همیشه توبیخ و تنبیه نمی‌کند و تا ابد خشمگین نمی‌ماند. او با ما مطابق گناهانمان عمل ننموده و آنچنان که سزاوار بوده‌ایم، ما را به سزای اعمالمان نرسانده است. زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین بلندتر است، به همان اندازه محبت خداوند بر کسانی که او را گرامی می‌دارند عظیم می‌باشد! به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است به همان اندازه خداوند گناهان ما را از ما دور کرده است! همان‌طوری که یک پدر فرزندانش را دوست دارد، همچنان خداوند نیز کسانی را که او را گرامی می‌دارند دوست دارد. خداوند از سرشت و فطرت ما آگاه است و می‌داند که خاک هستیم. عمر انسان مانند علف و همچون گل صحرا می‌باشد، که روزی باد بر آن می‌وزد و از بین می‌رود و دیگر در آن مکانی که بوده، هرگز دیده نمی‌شود. اما محبت خداوند بر کسانی که او را گرامی می‌دارند، همیشگی است و او عدالت را در حق فرزندان آنانی که عهد و احکام او را حفظ می‌کنند، بجا می‌آورد.

مزمور 1:103-18 مژده برای عصر جدید (TPV)

ای جان من خداوند را ستایش کن! ای تمام وجود من، نام مقدّس او را سپاس بخوان. ای جان من، خداوند را ستایش کن! و احسانهای او را فراموش نکن. او تمام گناهان مرا می‌بخشد و همهٔ مرضهایم را شفا می‌دهد. مرا از دست مرگ می‌رهاند و با مهر و محبّت پایدار خود، مرا برکت می‌دهد. مرا از نعمات خود بهره‌مند می‌کند، تا مانند عقاب، جوان و قوی بمانم. خداوند، عدالت را برای مظلومان بجا می‌آورد و از حق ایشان دفاع می‌کند. او ارادهٔ خود را به موسی آشکار ساخت و قوم اسرائیل، معجزات او را دیدند. خداوند، رحیم و مهربان است. دیرغضب و بسیار رئوف. کینه به دل نمی‌گیرد و خشم او دیر نمی‌پاید. ما را بر حسب گناهانمان مجازات نمی‌کند و طبق خطاهایمان ما را تنبیه نمی‌نماید. زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین بلندتر است، به همان‌‌قدر محبّت پایدار خداوند بر آنانی که او را گرامی می‌دارند، عظیم است. به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است، به همان‌‌قدر گناهان ما را از ما دور می‌سازد. همان‌‌قدر که پدر با فرزندان خود مهربان است، همان‌طور نیز خداوند با کسانی‌که او را گرامی می‌دارند، مهربان است. زیرا می‌‌داند که ما چگونه سرشته شده‌ایم و به یاد می‌آورد که ما از خاک هستیم! عمر آدمی همچون علف صحراست. مانند گل وحشی می‌شکفد. وقتی باد بر آن بوزد، از بین می‌رود و اثری از آن برجای نمی‌ماند. امّا برای آنانی که خداوند را گرامی می‌دارند و پیمان خود را با او حفظ می‌کنند و اوامر او را بجا می‌آورند، محبّت او همیشه پایدار است و لطف او بر تمام نسلهای ایشان.