مزامیر 1:9-20

خداوندا، با تمامی دل تو را شکر می‌کنم و کارهای عالی تو را به همه خواهم گفت. در تو خوشحال و شادمان خواهم بود و نام تو را ای متعال، خواهم سرایید. وقتی‌که دشمنانم عقب‌نشینی کنند، در پیشگاه تو به زمین افتاده هلاک خواهند شد. تو مرا با امانت و انصاف داوری کرده‌ای و عادلانه بر جایگاه داوری نشسته‌ای. ملل جهان را سرزنش نموده، مردمان بدکار را از بین برده‌ای، و نامشان را برای ابد محو کرده‌ای. دشمنان برای همیشه نابود شدند، و شهرهایشان را به خرابه تبدیل کردی که حتّی یادی از آنها باقی نماند. امّا خداوند همیشه پادشاه است، او تخت خود را برای داوری برقرار نموده است. او جهان را با عدالت و امّتها را با انصاف داوری می‌نماید. خداوند پناه مظلومان، و جایگاه امن در هنگام سختی‌هاست. خداوندا، آنانی که تو را می‌شناسند، بر تو توکّل می‌کنند، زیرا تو ای خداوند، طالبان خود را ترک نکرده‌ای. سرود ستایش خداوند را، که در صهیون سلطنت می‌کند، بسرایید. کارهای او را به همهٔ ملتّها اعلام کنید. او از قاتلان انتقام می‌گیرد، و فریاد رنجدیدگان را فراموش نمی‌کند. ای خداوند، ببین دشمنانم چگونه مرا عذاب می‌دهند؛ بر من رحم کن، و مرا از مرگ رهایی ده. تا من در حضور مردم اورشلیم به‌خاطر نجات خود، تو را ستایش کنم و شادی نمایم. کافران در چاهی که برای دیگران کنده‌بودند، افتادند و در دامی که برای دیگران گذاشته‌ بودند، گرفتار شدند. خداوند با داوری عادلانهٔ خویش، خود را آشكار نموده است، و بدکاران، در دام خودشان گرفتار شده‌اند. شریران و همهٔ اقوامی که خدا را فراموش کرده‌اند، به هلاکت می‌رسند. نیازمندان فراموش نمی‌شوند، و امید مسکینان از بین نمی‌رود. ای خداوند برخیز و کافران را داوری کن، تا انسان فانی پیروز نگردد. خداوندا، آنها را بترسان و به آنان بفهمان که انسانها‌یی فانی هستند.