مزامیر 1:18-13

ای خداوند، ای توانایی من! تو را دوست می‌دارم. خداوند پشتیبان من است؛ پناهگاه مستحکم من، خدای من نجات‌دهندهٔ من است. او همانند یک پناهگاه از من محافظت می‌کند؛ او مرا حمایت می‌کند و مرا در امنیّت نگاه می‌دارد. خداوند را که شایستهٔ سپاس و ستایش است، می‌طلبم و از شرّ دشمنان در امان هستم. طنابهای گور به دورم حلقه زده‌اند و امواج نابود‌کننده احاطه‌ام کرده‌اند. طنابهای گور به دورم حلقه زده‌اند و مرگ دام خود را بر سر راهم قرار داده. در مشکلاتم به حضور خداوند زاری نمودم. از خدای خود کمک خواستم. او از معبد بزرگ خود نالهٔ مرا شنید و فریاد من به گوشش رسید. آنگاه زمین لرزید و تکان خورد. و بنیاد کوهستان از شدّت خشم او به لرزه افتاد. کوهها لرزیدند و اساس آنها متزلزل شد. از سوراخهای بینی او دود برآمد. از دهانش زغال برافروخته و آتشِ کُشنده بیرون آمد. او آسمان را شكافت و فرود آمد و زیر پاهایش ابرهای سیاه بود. با سرعت بر فرشتهٔ بالدار خود پرواز کرد او بر بالهای باد پرواز کرد. او با تاریکی خود را پوشاند و ابرهای سیاهِ باران‌زا احاطه‌اش کردند. نور درخشان حضور او با تگرگ و شعلهٔ افروخته، پردهٔ ابرهای سیاه را شکافت. خداوند نیز در آسمانها با صدای رعدآسا سخن گفت و صدای خداوند متعال شنیده شد.