امثال 15:17-28

خداوند از کسانی‌که بی‌گناه را محکوم و گناهکار را تبرئه می‌کنند، متنفّر است. صرف پول برای آموزش شخص احمق بی‌فایده است، زیرا او طالب حکمت نیست. دوست واقعی در هر موقعیّتی محبّت می‌کند و خویشاوند برای کمک در هنگام سختی، متولّد شده است. تنها شخص نادان است که ضامن شخص دیگری می‌شود. شخص ستیزه‌جو گناه را دوست دارد و آدم بلند پرواز خرابی به بار می‌آورد. شخص بداندیش کامیاب نخواهد شد و آدم فریبکار به بلا گرفتار خواهد شد. فرزند احمق مایهٔ غم و غصّهٔ والدین خود می‌باشد. شادمانی مانند دارو شفابخش است، امّا روح پژمرده انسان را بیمار می‌کند. آدم بدکار، پنهانی رشوه می‌گیرد و مانع اجرای عدالت می‌شود. هدف مردم عاقل تحصیل حکمت است، امّا شخص نادان در زندگی هیچ هدفی ندارد. فرزند احمق مایهٔ غم و اندوه پدر و تلخکامی مادر است. مجازات کردن اشخاص بی‌گناه و تنبیه مردم نجیب به‌خاطر صداقت ایشان کار درستی نیست. شخص دانا کم حرف می‌زند و آدم عاقل آرام و صبور است. اگر شخص احمق خاموش باشد و حرف نزند، او را دانا می‌شمارند.