غزل غزل‌ها 6:7-10

وه که چه زیبا و چه دلپسندی، ای عشق، با همۀ لذتهایت! قامت تو همچون نخل است، و سینه‌هایت مانند خوشه‌های خرما! گفتم به درخت نخل برآیم، و خوشه‌هایش برگیرم؛ سینه‌هایت چونان خوشه‌های تاکْ باد، رایحۀ نَفَسَت، همچون سیبها، و دهانت همچون بهترینْ باده‌ها! به نرمی از گلوی دلداده‌ام پایین می‌رود، و به ملایمت بر لب و دندانها جاری می‌شود. من از آنِ دلداده‌ام هستم، و اشتیاق او بر من است.