امثال 1:20-15

شراب تمسخر می‌کند و باده عربده می‌کشد؛ حکیم نیست هر آن که فریفتۀ آنان شود. هیبتِ شاه همچون شیر می‌غرد؛ هر که خشمش برانگیزد، جان بر باد می‌دهد. دوری از نزاع، عزّت آدمی است اما تن هر نادان برای مجادله می‌خارد! کاهل زمین را در فصلش شخم نمی‌زند؛ پس در موسم درو گدایی می‌کند و چیزی نمی‌یابد. مشورت همچون آبی است عمیق در دل انسان، مردی فهیم خواهد که آن را بیرون کشد. بسا کسان که مدعی محبتی پایدارند اما شخص وفادار را کهِ تواند یافت؟ پارسا در راستی سلوک می‌کند؛ خجسته‌اند فرزندانی که پس از او می‌آیند! شاه که بر مسند داوری نشیند، به نگاه خود شرارتها را یکسره غربال کند. کیست که تواند گوید: «من دل خود را طاهر ساخته‌ام؛ من از گناه خویش پاک شده‌ام»؟ وزنه‌های متفاوت و پیمانه‌های مختلف، خداوند از هر دو کراهت دارد. جوان را از کارهایش براستی می‌توان شناخت، که آیا رفتارش پاک و درست است، یا نه. گوش شنوا و چشم بینا، هر دو آفریدۀ خداوند است. خواب را دوست مدار، مبادا فقیر شوی؛ چشمانت بگشا تا از نان سیر شوی. خریدار می‌گوید: «بد است، بد است»، آنگاه می‌رود و به خرید خویش می‌بالد! طلا یافت می‌شود و یاقوت بسیار است، اما لبهایی که به معرفت سخن گویند، گوهرِ کمیابند.