امثال 1:15-17

جوابِ نرم خشم را برمی‌گرداند، اما سخن تند غضب را برمی‌انگیزد! زبان حکیمان معرفت را دل‌انگیز می‌سازد، اما از دهان احمقان حماقت روان می‌شود. چشمان خداوند همه جا هست، بر بدان و نیکان دیدبانی می‌کند. زبان شفابخش، درخت حیات است، اما زبان کج، روح را در هم می‌شکند. نادان، تأدیب پدر خویش را خوار می‌شمارد، اما هر که پذیرای توبیخ باشد عاقل است. در خانۀ پارسایان گنجِ بسیار است، اما عایدی شریران مایۀ دردسرشان می‌شود. لبهای حکیمان دانش را منتشر می‌سازد، اما چنین نیست دل جاهلان. خداوند از قربانیهای شریران کراهت دارد، اما دعای صالحان خشنودش می‌سازد. راه شریران در نظر خداوند کراهت‌آور است، اما او پیروان پارسایی را دوست می‌دارد. تأدیب سخت در انتظار کسی است که طریقت را ترک گوید؛ آن که از توبیخ نفرت کند، خواهد مرد. هاویه و ابدون در نظر خداوند است، چقدر بیشتر دل آدمی! تمسخرگر توبیخ را خوش نمی‌دارد، گریزان است او از حکیمان! دل شادمان، چهره را شاداب می‌سازد، اما دل دردمند روح را افسرده می‌کند. دل مردِ فهیم جویای معرفت است، اما دهان جاهلان در حماقت می‌چَرَد. همۀ روزهای عمر ستمدیدگان مصیبت‌بار است، اما آنان را که دلی خوش است، ضیافت دائمی است. کم داشتن با ترس خداوند، بِه از گنجی عظیم با پریشانی. سفرۀ محقر، با محبت، بِه از ضیافت شاهانه، با نفرت.