ایوب 1:36-33

اِلیهو ادامه داده، گفت: «اندکی بیش با من مدارا کن تا تو را نشان دهم، که هنوز در دفاع از خدا سخنی باقی است. من معرفت خویش از دوردستها خواهم آورد، و به خالق خویش عدالت را نسبت خواهم داد. زیرا براستی سخنانم بر خطا نیست؛ کسی که در معرفتْ کامل است، نزد توست. «به‌یقین خدا قادر است، اما کسی را تحقیر نمی‌کند؛ او در نیروی فهم قادر است. شریر را زنده نگاه نمی‌دارد، و دادِ ستمدیدگان را می‌دهد. چشمان خود را از پارسایان برنمی‌دارد، بلکه ایشان را با پادشاهان تا ابد بر تخت می‌نشانَد، و سرافراز می‌گردند. اگر به زنجیرها بسته شوند، و به بندهای مصیبت گرفتار آیند، اعمال و نافرمانیهایشان را به ایشان اعلام می‌کند، این را که متکبرانه رفتار کرده‌اند. گوشهایشان را به جهت تأدیب می‌گشاید، و فرمان می‌دهد که از شرارت بازگردند. اگر گوش گیرند و او را خدمت کنند، روزهای خویش را در سعادت به کمال خواهند رساند، و سالیان خود را در لذتها. اما اگر گوش نگیرند، به شمشیر هلاک خواهند شد، و بدون معرفت جان خواهند سپرد. «آنان که دلِ خدانشناس دارند، خشم را ذخیره می‌کنند، و چون ایشان را در بند می‌نهد، فریادِ کمک سر نمی‌دهند. در عنفوان جوانی می‌میرند، و در میان روسپی‌مَردانِ معابد، عمرشان را تلف می‌کنند. اما ستمدیدگان را خدا در ستمدیدگی‌شان نجات می‌بخشد، و گوش ایشان را به وسیلۀ مصیبتها می‌گشاید. پس تو را نیز جذب کرده، از دهان مصیبت بیرون می‌کِشد، و به مکانی فراخ می‌آورد که در آن قید و بندی نیست، و سفره‌ات از خوراکهای مقوّی آکنده خواهد بود. «اما تو اکنون از داوری بدکاران مملو هستی؛ داوری و عدالتْ تو را درگرفته است. مراقب باش که ثروت اغوایت نکند، و بزرگیِ رشوه تو را منحرف نسازد. آیا فریادت تو را از تنگی نگاه خواهد داشت، یا تمامی تلاشهای سختت؟ مشتاقِ شب مباش، تا مردمان را از مکانشان بیرون کِشی. باحذر باش و به شرارت مایل مشو، زیرا که آن را بر مصیبت ترجیح داده‌ای. «هان خدا در قدرتِ خویش متعال است؛ کیست آموزگاری چون او؟ کیست که راه او را بر او تکلیف کرده باشد، یا کیست که او را بگوید: ”خطا ورزیده‌ای“؟ «به یاد دار که کارهای او را تمجید نمایی، کارهایی که مردمان در وصف آنها سرائیده‌اند. تمامی بشر آنها را دیده‌اند، و آدمیان از دور بر آنها می‌نگرند. اینک خدا متعال است و ما او را نمی‌شناسیم؛ شمار سالهای او را کاوش نتوان کرد. «قطرات آب را بالا می‌کشد، و از بخار آنها باران می‌چکد، که ابرها آن را فرو می‌بارند، و به فراوانی بر آدمیان فرو می‌ریزد. کیست که دریابد ابرها چگونه می‌گسترند، یا او چگونه از مسکن خود رعد می‌دهد؟ اینک برقِ خود را به اطراف خویش می‌پراکَنَد، و اعماق دریا را می‌پوشاند. زیرا به واسطۀ اینها قومها را اداره می‌کند، و آدمی را به فراوانی رِزق می‌بخشد. صاعقه را به دستانش برمی‌گیرد، و بدان فرمان می‌دهد تا هدف را بزند. رعدش از آمدن توفان خبر می‌دهد؛ احشام نیز برخاستن آن را اعلام می‌کنند.