حَبَقوق 12:1-16

ای یهوه، خدای من! ای قدوس من! آیا تو از ازل نیستی؟ پس نخواهیم مرد. ای خداوند، تو ایشان را به جهت داوری مقرر کرده‌ای؛ ای صخره، تو ایشان را برای تنبیه برقرار داشته‌ای. چشمان تو پاکتر از آن است که بر شرارت بنگرد؛ تو بی‌انصافی را نظاره‌گر نمی‌توانی شد؛ پس چرا خیانتکاران را تاب می‌آوری؟ و آنگاه که شریر پارساتر از خویش را فرو می‌بلعد، سکوت می‌کنی؟ تو انسان را همانند ماهیان دریا می‌سازی، همچون خزندگانی که حاکمی ندارند. او ایشان را به قلاب بالا می‌آورد و به دام خود می‌کِشد و در تور خود جمع می‌کند. از این رو سرخوش است و شادی می‌کند. پس به تور خود قربانی تقدیم می‌نماید و برای دام خود بخور می‌سوزاند. زیرا عایدیِ او از آنها فربه می‌شود، و خوراک او لذیذ می‌گردد.