آیات محبوب کتاب مقدس از لوقا 12

به اشتراک گذاشتن

اون ژی دِبی حاضِر بِن، چون گو گوره انسان سَعَتَگه دا دیه بِت گو اون هِویه نینِن.»

بَلگو اون، دوو پادشاهیا خدا بِن، گو اَونَ همو ژی دیه بُ وَ بِنَ دایین.

ایجا عیسی گُتَ خلقی: «هیشیار بِن و ژه همو جورَ طمع و هَلاکَتیه خو دور بِگِرِن، چون گو ژیانا انسان بِ زِدَتیا ماله وی نینَ.»

چون گو هَچی جیه خِزینا وَ وِدَره بیت، دله وَ ژی دیه وِدَره بیت.

کِیَ ناو وَدا گو بِگاریت بِ نیارانیه، سَعَتَگه دانِتَ سَر عَمره خو؟

هِنگه عیسی گُتَ شاگِردِت خو: «بَهنده اَز بُ وَ دِبِژِم، نه نیارانه ژیانا خو بِن گو چه بُخُن و نه نیارانه بَدَنا خو گو چه بَرگَن.

حتا توکه سَره وَ همو هاتنَ هَژمارتِن. نَتِرسِن، چون گو قَدره وَ ژه هزاران جوجگا زِدَتِرَ.

«اَی هِشَما گوشگَ، نَتِرسِن، چون گو کَیف خوشیا بابه وَ اَوَیَ گو اَوه پادشاهیه بِدَتَ وَ.

بَرخودَنَ قِژالِگا: نه دِچینِن و نه دِدورون، نه چه جی بُ رِسق خُدان گِرِنه هَنَ و نه چه جی بُ انبار گِرِنه؛ بله دیسا ژی خدا رِسقه وان دِدَت. و اون چه قیاسی ژه طَیرا قَدِرتِرِن!

بَهنده دوو وینَ دا نَبِن گو چه بُخُن آن چه وَخُن؛ نیاران ژی نَبِن.

بَهنده هَگو خدا گیایه چُله گو ایرو هَیَ و سِبه دِهاوِژِنَ ناو طَندوره، وِسا جِلِگا دِگَتَ بَدا، اَی مِرُوِت گو ایمانا وَ گِمَ، چه قیاس گَلَکتِر دیه جِلِگا بِگَتَ بَر وَدا!

چه دِشده سَرگِرتی چِنینَ گو نَیِتَ معلوم گِرِن و چه دِشده وَشارتی چِنینَ گو آشگَرا نَبیت.