آیات محبوب کتاب مقدس از Lúcas 17

به اشتراک گذاشتن

Agus a duḃairt sé ris, Eiriġ, imṫiġ roṁad: do ṡlánuiġ do ċreideaṁ ṫú.

Agus má ṗeacaiġeann sé ad aġaiḋ seaċd nuáire sa ló, agus go ḃfillfe sé ċugad seaċd nuáire sa ló, ag ráḋ, Atá aiṫreaċas oram; taḃair maiṫeaṁnus dó.

Aċd fear aca, mar do ċuinnairc sé é féin ar na ṡlánuġaḋ, dfill sé air, ag molaḋ Dé do ġuṫ ṁór, Agus do ṫuit sé ar a aġuiḋ agá ċosaiḃsean, ag breiṫ ḃuiḋeaċais ris: agus buḋ Samaritánaċ an fearso.

Taḃraiḋ ḃur naire ḋíḃ féin: Má ṗeacaiġeann do ḋearḃraṫair ad aġaiḋ, imḋearg é; agus má ní sé aiṫriġe, taḃair maiṫeaṁnus dó.

Agus ar ḃfreagra Diósa a duḃairt sé, A né naċ ḃfuilid deiṫneaḃar ar na nglanaḋ? agus a náonḃar cáit a ḃfuilid?

Agus a duḃairt an Tiġearna, Dá mbeiṫ oiread ġráinne musdaird do ċreideaṁ aguiḃ, déaraḋ siḃ ris a gcrann sicaminso, Eiriġ as do ḟréaṁaċ, agus curṫar an sa ḃfairge ṫú; agus do uṁloċaḋ sé ḋaóiḃ.

Giḋ bé neaċ iárrfas a anam féin do ṡaḃáil caillfiḋ sé é; agus giḋ bé ċaillfeasa anam beoḋfuiḋ sé é.

Agus a duḃairt sé ris na deisciobluiḃ, Ní héidir naċ dtíocfuid sgannalaċa!: aċd is trúaġ don tí, tré a dtigid síad! Do bfearr ḋó cloċ ṁuilinn do ċur fá na ṁuinéul, agus a ṫeilgean ann sa ḃfairrge, ná áon don ṁuinntir ḃigsi sgannlaċaḋ.

Agus mar do ṫarla a laéṫiḃ Náoi, is mar sin fós ḃiás a laéṫiḃ Ṁic an duine. Do ḃádar ag iṫe, ag iḃe, ag posaḋ, agus ag taḃairt ċum posda, gus an lá ann a ndeaċaiḋ Náoi do náirc, agus táinic an dile, agus do sgris sí iád uile.