ای پسر من اگر سخنان مرا قبول مینمودی و اوامر مرا نزد خود نگاه میداشتی، تاگوش خود را به حکمت فرا گیری و دل خود را به فطانت مایل گردانی، اگر فهم را دعوت میکردی و آواز خود را به فطانت بلندمی نمودی، اگر آن را مثل نقره میطلبیدی ومانند خزانه های مخفی جستجو میکردی، آنگاه ترس خداوند را میفهمیدی، و معرفت خدا را حاصل مینمودی.