Σκοτώνοντας τον κρυπτονίτη, του Τζον ΜπεβέρΔείγμα

Ένα βράδυ, ο Τζάστιν επιστρέφει σπίτι από τη δουλειά και βρίσκει τη γυναίκα του, Άνγκελα, περιποιημένη και να φοράει ένα όμορφο συνολάκι. Συμπεραίνει πως οργάνωσε κάτι ιδιαίτερο για τους δυο τους και προθυμοποιείται να ντυθεί ωραία κι εκείνος. 

Η Άνγκελα του απαντάει λιγάκι μπερδεμένη: "Γλυκέ μου, θα βγω με τον Τόνυ απόψε. Θα πάμε για δείπνο, να δούμε ταινία και θα μείνουμε σε ξενοδοχείο. Θα έχω γυρίσει μέχρι να ξημερώσει". 

"Ποιος είναι ο Τόνυ;!"αντιδρά αμέσως ο Τζάστιν.

"Είναι ο σύντροφός μου από το λύκειο" απαντά εκείνη.

"Τι; Δεν μπορείς να βγεις με αυτόν!" 

"Γιατί όχι;" 

"Επειδή είμαστε παντρεμένοι· είμαστε αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον. Δε βγαίνουμε ραντεβού με άλλα άτομα!" λέει εκείνος, δηλώνοντας αυτό που εικάζει πως θα έπρεπε να είναι προφανές.

"Περίμενε, γλυκέ μου!" απαντά η Άνγκελα. "Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου. Σε αγαπώ περισσότερο από όλους τους παλιούς συντρόφους μου, αλλά πραγματικά δεν μπορείς να περιμένεις πως δε θα τους ξανασυναντήσω. Είχα οικειότητα με κάποιους από αυτούς για χρόνια, τους αγαπώ ακόμα και θέλω να απολαμβάνω τον χρόνο μου μαζί τους. Τι το κακό υπάρχει σε αυτό;"

Προφανώς, αυτό δεν είναι ένα αληθινό ζευγάρι. Δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε κάποιον που δεν καταλαβαίνει ότι γάμος σημαίνει σχέση αποκλειστικότητας. Σίγουρα κανείς μας δε θα παντρευόταν κάποια σαν την Άνγκελα, που περιμένει πως θα εξακολουθήσει να βγαίνει ραντεβού με παλιούς συντρόφους.

Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε πολλοί τη σχέση μας με τον Χριστό. 

Μέσα στην Αγία Γραφή, ο Θεός συγκρίνει τη σχέση μας με Εκείνον με τη σχέση του γάμου. Με αυτόν τον τρόπο μίλησε, επίσης, ο Θεός και για τη σχέση Του με τον Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη. Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, κάθε φορά που μιλούσε ο Θεός στον Ισραήλ μέσω των προφητών για το ότι μοίχευαν εναντίον Του, αυτό είχε να κάνει με το θέμα της ειδωλολατρίας. 

Μπορεί να θεωρούμε την ειδωλολατρία ως προσκύνηση στα είδωλα, αλλά η ουσία της είναι λατρεία. Ο Θεός ορίζει τη λατρεία την πρώτη φορά που βρίσκουμε αναφορά της στην Αγία Γραφή, στην ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ. Εδώ, βλέπουμε πως η λατρεία είναι υπακοή. 

Η λατρεία δεν είναι ένα αργό, ωραίο τραγούδι· είναι υπακοή. Ανεξάρτητα με το πώς "δίνουμε παράσταση" στην εκκλησία, αν δεν υπακούμε στον Θεό στην καθημερινότητά μας, τότε δεν Τον λατρεύουμε και, για την ακρίβεια, ζούμε μοιχεύοντας, όπως η Άνγκελα. 

Πώς αλλάζει αυτή η διαπίστωση για τη λατρεία τον τρόπο που σκέφτεσαι αναφορικά με τον χριστιανικό τρόπο ζωής;