Λυτρωμένα όνειραΔείγμα

Η πρώτη μου ημέρα της μητέρας - Μία μέρα την οποία φανταζόμουν γεμάτη λουλούδια και συναισθήματα. Αντί αυτού, βρήκα τον εαυτό μου να ακούει μία ομολογία που θα οδηγούσε στη λήξη του γάμου μου. Πληγωμένη και γεμάτη θλίψη, δεν ήμουν ικανή να φροντίσω το μικρό μου κοριτσάκι τις πρώτες 24 ώρες. Οι αγαπημένοι φίλοι μου προσφέρθηκαν να την κρατήσουν αυτή τη νύχτα. 

Όταν έφτασα την επομένη μέρα για να την πάρω, έκατσα στο χαλί του σαλονιού τους μέσα σε μία λίμνη δακρύων, θρηνώντας. "Ήμουν η νύφη του. Δώσαμε υποσχέσεις. Υποτίθεται θα μεγαλώναμε παιδιά και θα είχαμε εγγόνια. Θα σπάγαμε τον κύκλο διαζυγίων στις οικογένειές μας. Υποτίθεται θα γερνούσαμε μαζί." 

Εκείνη αφού με άκουσε με συμπόνια, έκανε μία παρατήρηση. "Χάρμονι, φαίνεται σα να ζωγράφισες μία εικόνα, όπως θα ήθελες να μοιάζει η ζωή σου. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, όμως ίσως ήρθε η ώρα να παραδώσεις τον καμβά και να εμπιστευτείς στο Θεό να ζωγραφίσει έναν νέο."

Είχε δίκιο. Δεν θρηνούσα μόνο για τη ζωή που ήξερα, αλλά για για εκείνη που είχα φανταστεί ότι θα είχαμε. Θρήνος πάνω στο θρήνο. Οι περισσότεροι από εμάς περνάμε ώρες φαντάζοντας πως θα ήταν οι ζωές μας. Ζωγραφίζουμε στο μυαλό μας μέσα ένα καμβά με γάμους, παιδιά, καριέρες, φιλίες ακόμα και τις χρονικές περιόδους για το καθένα από αυτά. 

Το να οραματίζεσαι είναι καλό, τι γίνεται όμως όταν τα όνειρα και οι προσδοκίες μας καταστρέφονται από την απογοήτευση της ζωής; Με το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, την κατάρρευση ενός γάμου, ή την απώλεια μιας καριέρας; Πως αντιδρούμε; Στρεφόμαστε με θυμό στον Θεό και απαντάμε με πικρία; Ορκιζόμαστε να μην ξανά ονειρευτούμε, επειδή πονάει πολύ το να ελπίζεις; Ή είμαστε πρόθυμοι να ανοίξουμε τα χέρια μας και να παραδώσουμε τον καμβά της ζωής μας σε Εκείνον.

Είχα ζωγραφίσει ένα καμβά όπως φανταζόμουν ότι θα είναι η ζωή μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι ο καμβάς μου πιθανόν να μην συμβαδίζει με τον υπέρτατο καμβά που ο Θεός ζωγραφίζει για μένα.

Η φαντασία μπορεί να καταλήξει σε ειδωλολατρία. Αυτό συμβαίνει όταν εμπιστευόμαστε μία εικόνα που έχει φτιάξει το μυαλό μας. Είναι πολύ πιο εύκολο να εμπιστευτούμε κάτι το οποίο βλέπουμε και ελέγχουμε, παρά να εμπιστευτούμε έναν Θεό που δεν βλέπουμε και ούτε ελέγχουμε.

Μία αληθινή σχέση όπως και η οικειότητα μπορεί να είναι τρομακτικά. Η θεραπεία μπορεί επίσης να είναι τρομακτική. Αυτά τα πράγματα απαιτούν εμπιστοσύνη και θάρρος προκειμένου να περπατήσουμε μαζί με τον Θεό άγνωστα μονοπάτια, με τρόπους που δεν έχουμε φανταστεί. Όμως ο Θεός, ο Θεός μας, θέλει να κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί Του. Εκείνος θα λειάνει τους τραχείς τόπους και θα φέρει φως εκεί που δεν υπάρχει.

Αν επιτρέψουμε στον προβολέα του Θεού να διεισδύσει στις καρδιές μας, θα μπορέσει να ξεσκεπάσει την αληθινή πηγή του πόνου μας, ώστε να θεραπευτούμε. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να δούμε ξεκάθαρα τι μας οδήγησε στη φαντασία. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να παραδώσουμε τον καμβά της ζωής μας σε έναν καλό Θεό, γνωρίζοντας ότι Εκείνος μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούμε να ζητήσουμε, να σκεφτούμε ή να φανταστούμε!