Αγχωμένος για τίποταΔείγμα

Τι θα έλεγες αν υπήρχε η δυνατότητα να δοξολογήσεις τον Θεό, ακόμα και μέσα στον πόνο; Ο Brian βίωσε άγχος που οδήγησε και σε κάποια φυσικά συμπτώματα. Αλλά μέσα από την εμπειρία του ανακάλυψε ότι είχε ακόμα πολλά για τα οποία μπορούσε να ευχαριστήσει τον Θεό. Παρατίθεται η ιστορία του: 

Αρχικά ήρθα αντιμέτωπος με οξύ άγχος και πανικό πριν από κάποια χρόνια ενώ ζούσα στο εξωτερικό, στη διάρκεια μιας απαιτητικής περιόδου της ζωής μου. Ενώ προσπαθούσα να μάθω μια νέα γλώσσα, να ξεκινήσω μια επιχείρηση, να είμαι το φως του Χριστού εκεί που δεν υπήρχε ουσιαστικά κάποια εκκλησία και να μεγαλώσω δίδυμα ενός έτους, ήταν σαν να κατέβαινα σταδιακά μια σκοτεινή κοιλάδα. 

Για ένα διάστημα αρκετών μηνών υπέφερα από πόνους στο στήθος, πονοκεφάλους και άλλες αρρώστιες που λειτουργούσαν καταλυτικά στον φόβο και στην ανησυχία μου, που δεν έμοιαζαν με τίποτα που είχα βιώσει μέχρι τότε. Μέχρι αυτό το σημείο της ζωής μου δεν είχα πραγματικά παλέψει υπερβολικά με την ανησυχία και για να είμαι ειλικρινής καυχώμουν κιόλας πως είμαι θαρραλέος και παίρνω ρίσκα. Σύντομα, όμως, άρχισα να υπεραναλύω τα χειρότερα σενάρια - όντας πεπεισμένος πως κάτι σοβαρό μου συνέβαινε ή πως κάτι απαίσιο θα συνέβαινε στην οικογένειά μου. 

Κάποιοι ρωτούν αν το άγχος μου ήταν λόγω συνθηκών, φυσιολογικό ή πνευματικό. Έχοντας αναλογιστεί πάνω σε αυτό αρκετά, είμαι αρκετά πεπεισμένος πως η απάντηση είναι "ναι". Πιστεύω πως συχνά μπορεί να παίζουν ρόλο πολλαπλοί παράγοντες. Το άγχος έχει έναν τρόπο να φτάνει σε ένα σημείο, όπου ακόμα κι αυτοί που έχουν τη μέγιστη ανοχή γίνονται επιρρεπείς στην αυξανόμενη δύναμή του. 

Επίσης, όπως συμβαίνει και με άλλες φυσικές ιδιαιτερότητες ή ασθένειες, κάποιοι από εμάς βιώνουμε περιόδους όπου οι χημικές ουσίες του σώματός μας βρίσκονται εκτός ισορροπίας. Επιπρόσθετα, ο πνευματικός μας εχθρός φαίνεται να δράττεται της ευκαιρίας όσον αφορά τις επιθέσεις του, χτυπώντας στις περιοχές που έχουμε αδυναμίες. 

Στην περίφημη κουβέντα-πρόκληση του Παύλου να μην αγχωνόμαστε για τίποτα, στην προς Φιλιππησίους 4:6-7, μας καλεί όχι απλά να προσευχόμαστε, αλλά επίσης και να ευχαριστούμε. Το γενικό πλαίσιο στο οποίο βρισκόταν ο Παύλος όταν έδωσε αυτή την εντολή δεν ήταν ακριβώς μετά από κάποια νίκη ή αφότου είχε μια θαυματουργική πρόοδο. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Παύλος αντιμετώπιζε μια αρκετά απαίσια κατάσταση. Έγραφε στην εκκλησία των Φιλίππων από τη φυλακή και όντας αντιμέτωπος με ένα πολύ αβέβαιο μέλλον. Και παρ' όλ' αυτά, η επιστολή του αντανακλά τη βαθιά χαρά του και τη συμπεριφορά χαράς που είχε. 

Έτσι, μέσα στον πόνο μας μπορούμε κι εμείς να δοξολογούμε. 

Δεν πιστεύω πως ο Παύλος μας ζητάει να εκφράσουμε ανειλικρινή ευγνωμοσύνη. Νομίζω πως ο Παύλος μας προκαλεί να ευχαριστούμε όταν χρειάζεται να το κάνουμε, ακόμα και εν μέσω οποιασδήποτε παρούσας μάχης αντιμετωπίζουμε. 

Έχω ανακαλύψει ότι δεν ξεμένω ποτέ από πράγματα για τα οποία μπορώ να πανηγυρίσω. Ακόμα και στη διάρκεια κάποιων από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες που έχω αντιμετωπίσει, έχουν επίσης υπάρξει πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων. Όταν αναλογίζομαι αυτά και εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σε Εκείνον, αυτό βοηθά να μεταμορφωθεί η οπτική μου και να ξαναρυθμιστεί το μυαλό μου. 

Μια υπερφόρτωση από αρνητικές ή αγχωτικές σκέψεις μπορεί να δημιουργήσει μια γενική αίσθηση επικείμενης καταστροφής. Αλλά ακόμα κι όταν ευγνωμονώ τον Θεό ως αναγκαστική πράξη πειθαρχίας, συχνά νιώθω το βάρος να φεύγει. 

Αυτό δε σημαίνει πως υπάρχει μια έξυπνη φόρμουλα σε μια ζωή χωρίς άγχος. Αλλά η αρχή της δοξολογίας του Θεού ακόμα και μέσα στον πόνο είναι ένας δρόμος προς τη ζωοποιό παρουσία Του, που μας προσφέρει ειρήνη. 

-Brian