Salm 88:1-18
Salm 88:1-18 Beibl Cymraeg Newydd Diwygiedig 2004 (BCND)
O ARGLWYDD, Duw fy iachawdwriaeth, liw dydd galwaf arnat, gyda'r nos deuaf atat. Doed fy ngweddi hyd atat, tro dy glust at fy llef. Yr wyf yn llawn helbulon, ac y mae fy mywyd yn ymyl Sheol. Ystyriwyd fi gyda'r rhai sy'n disgyn i'r pwll, ac euthum fel un heb nerth, fel un wedi ei adael gyda'r meirw, fel y lladdedigion sy'n gorffwys mewn bedd— rhai nad wyt yn eu cofio bellach am eu bod wedi eu torri ymaith o'th afael. Gosodaist fi yn y pwll isod, yn y mannau tywyll a'r dyfnderau. Daeth dy ddigofaint yn drwm arnaf, a llethaist fi â'th holl donnau. Sela Gwnaethost i'm cydnabod bellhau oddi wrthyf, a'm gwneud yn ffiaidd iddynt. Yr wyf wedi fy nghaethiwo ac ni allaf ddianc; y mae fy llygaid yn pylu gan gystudd. Galwaf arnat ti bob dydd, O ARGLWYDD, ac y mae fy nwylo'n ymestyn atat. A wnei di ryfeddodau i'r meirw? A yw'r cysgodion yn codi i'th foliannu? Sela A fynegir dy gariad yn y bedd, a'th wirionedd yn nhir Abadon? A yw dy ryfeddodau'n wybyddus yn y tywyllwch, a'th fuddugoliaethau yn nhir angof? Ond yr wyf fi yn llefain arnat ti am gymorth, O ARGLWYDD, ac yn y bore daw fy ngweddi atat. O ARGLWYDD, pam yr wyt yn fy ngwrthod, ac yn cuddio dy wyneb oddi wrthyf? Anghenus wyf, ac ar drengi o'm hieuenctid; dioddefais dy ddychrynfeydd, ac yr wyf mewn dryswch. Aeth dy ddigofaint drosof, ac y mae dy ymosodiadau yn fy nifetha. Y maent yn f'amgylchu fel llif trwy'r dydd, ac yn cau'n gyfan gwbl amdanaf. Gwnaethost i gâr a chyfaill bellhau oddi wrthyf, a thywyllwch yw fy nghydnabod.
Salm 88:1-18 beibl.net 2015, 2024 (BNET)
O ARGLWYDD, y Duw sy’n fy achub, dw i’n gweiddi am dy help bob dydd ac yn gweddïo arnat ti bob nos. Plîs, cymer sylw o’m gweddi, a gwranda arna i’n galw arnat ti. Dw i mewn helynt dychrynllyd; yn wir, dw i bron marw. Mae pobl yn fy ngweld i fel un sydd ar ei ffordd i’r bedd, dyn cryf wedi colli ei nerth i gyd ac wedi’i adael i farw a’i daflu i fedd cyffredin gyda’r milwyr eraill sydd wedi’u lladd – y rhai wyt ti ddim yn eu cofio bellach, ac sydd ddim angen dy ofal bellach. Ti wedi fy ngosod i ar waelod y Pwll, mewn tywyllwch dudew yn y dyfnder. Mae dy lid yn pwyso’n drwm arna i; dw i’n boddi dan dy donnau di. Saib Ti wedi gwneud i’m ffrindiau agos gadw draw; dw i’n ffiaidd yn eu golwg nhw. Dw i wedi fy nal ac yn methu dianc. Mae fy llygaid yn wan gan flinder; O ARGLWYDD, dw i wedi galw arnat ti bob dydd; dw i’n estyn fy nwylo mewn gweddi atat ti. Wyt ti’n gwneud gwyrthiau i’r rhai sydd wedi marw? Ydy’r meirw yn codi i dy foli di? Saib Ydy’r rhai sydd yn y bedd yn sôn am dy gariad ffyddlon? Oes sôn am dy ffyddlondeb di yn Abadon? Ydy’r rhai sydd yn y lle tywyll yn gwybod am dy wyrthiau? Oes sôn am dy gyfiawnder ym myd angof? Ond dw i wedi bod yn galw arnat ti am help, ARGLWYDD. Dw i’n gweddïo arnat ti bob bore. Felly pam, O ARGLWYDD, wyt ti’n fy ngwrthod i? Pam wyt ti wedi troi dy gefn arna i? Dw i wedi diodde a bron marw lawer gwaith ers yn ifanc; dw i wedi gorfod wynebu pethau ofnadwy, nes fy mod wedi fy mharlysu. Mae dy lid wedi llifo drosto i; mae dy ddychryn wedi fy ninistrio. Mae’r cwbl yn troelli o’m cwmpas fel llifogydd; maen nhw’n cau amdana i o bob cyfeiriad. Ti wedi gwneud i ffrindiau a chymdogion gadw draw oddi wrtho i – Yr unig gwmni sydd gen i bellach ydy’r tywyllwch!
Salm 88:1-18 Beibl William Morgan - Argraffiad 1955 (BWM)
O ARGLWYDD DDUW fy iachawdwriaeth, gwaeddais o’th flaen ddydd a nos. Deued fy ngweddi ger dy fron: gostwng dy glust at fy llefain. Canys fy enaid a lanwyd o flinderau; a’m heinioes a nesâ i’r beddrod. Cyfrifwyd fi gyda’r rhai a ddisgynnant i’r pwll: ydwyf fel gŵr heb nerth. Yn rhydd ymysg y meirw, fel rhai wedi eu lladd, yn gorwedd mewn bedd, y rhai ni chofi mwy; a hwy a dorrwyd oddi wrth dy law. Gosodaist fi yn y pwll isaf, mewn tywyllwch, yn y dyfnderau. Y mae dy ddigofaint yn pwyso arnaf: ac â’th holl donnau y’m cystuddiaist. Sela. Pellheaist fy nghydnabod oddi wrthyf; gwnaethost fi yn ffieidd-dra iddynt: gwarchaewyd fi, fel nad awn allan. Fy llygad a ofidiodd gan fy nghystudd: llefais arnat ARGLWYDD, beunydd; estynnais fy nwylo atat. Ai i’r meirw y gwnei ryfeddod? a gyfyd y meirw a’th foliannu di? Sela. A draethir dy drugaredd mewn bedd? a’th wirionedd yn nistryw? A adwaenir dy ryfeddod yn y tywyllwch? a’th gyfiawnder yn nhir angof? Ond myfi a lefais arnat, ARGLWYDD; yn fore yr achub fy ngweddi dy flaen. Paham, ARGLWYDD, y gwrthodi fy enaid? y cuddi dy wyneb oddi wrthyf? Truan ydwyf fi, ac ar drancedigaeth o’m hieuenctid: dygais dy ofn, ac yr ydwyf yn petruso. Dy soriant a aeth drosof; dy ddychrynedigaethau a’m torrodd ymaith. Fel dwfr y’m cylchynasant beunydd, ac y’m cydamgylchasant. Câr a chyfaill a yrraist ymhell oddi wrthyf, a’m cydnabod i dywyllwch.