Josua 22:10-34

Ond pan oedden nhw’n dal ar ochr Canaan i’r Iorddonen, dyma nhw’n adeiladu allor fawr drawiadol yn Geliloth, wrth ymyl yr afon. Pan glywodd gweddill pobl Israel am y peth, dyma nhw’n dod at ei gilydd yn Seilo i baratoi i fynd i ryfel ac ymosod ar y ddau lwyth a hanner. Ond cyn gwneud hynny, dyma bobl Israel yn anfon Phineas mab Eleasar, yr offeiriad, i siarad â nhw yn Gilead. Aeth deg o arweinwyr eraill gydag e, un o bob llwyth – dynion oedd yn arweinwyr teuluoedd estynedig o fewn eu llwythau. Dyma nhw’n mynd i Gilead at lwythau Reuben, Gad a hanner llwyth Manasse, a dweud wrthyn nhw: “Mae pobl Israel i gyd eisiau gwybod pam dych chi wedi bradychu Duw Israel fel yma? Beth wnaeth i chi droi cefn ar yr ARGLWYDD ac adeiladu eich allor eich hunain? Sut allwch chi wrthryfela yn erbyn yr ARGLWYDD fel yma? Oedd beth wnaethon ni yn Peor ddim digon drwg? Dŷn ni’n dal ddim wedi dod dros hynny’n iawn. Mae canlyniadau’r pla wnaeth daro pobl yr ARGLWYDD bryd hynny yn dal gyda ni! A dyma chi eto heddiw, yn troi cefn ar yr ARGLWYDD! Os gwnewch chi droi yn ei erbyn e heddiw, mae perygl y bydd yr ARGLWYDD yn cosbi pobl Israel i gyd yfory! Os ydych chi’n teimlo fod eich tir chi yr ochr yma i’r Iorddonen yn aflan, dewch drosodd i fyw gyda ni ar dir yr ARGLWYDD ei hun, lle mae pabell presenoldeb Duw. Ond peidiwch troi yn erbyn yr ARGLWYDD, a’n tynnu ni i mewn i’r peth, drwy godi allor arall i chi’ch hunain. Dim ond un allor sydd i fod i’r ARGLWYDD ein Duw. Meddyliwch am Achan fab Serach! Pan fuodd e’n anufudd i’r gorchymyn am y cyfoeth oedd i fod i gael ei gadw i’r ARGLWYDD, roedd Duw yn ddig gyda phobl Israel i gyd. Dim fe oedd yr unig un wnaeth farw o ganlyniad i’w bechod!” Yna dyma bobl Reuben, Gad a hanner llwyth Manasse yn ateb arweinwyr Israel, a dweud, “Yr ARGLWYDD ydy Duw y duwiau! Yr ARGLWYDD ydy Duw y duwiau! Mae e’n gwybod beth ydy’r gwir, a bydd pobl Israel yn gwybod hefyd! Os ydyn ni wedi troi yn ei erbyn a bod yn anufudd, lladdwch ni heddiw! Wnaethon ni ddim codi’r allor i ni’n hunain gyda’r bwriad o droi cefn ar yr ARGLWYDD, nac i gyflwyno offrymau i’w llosgi, offrymau o rawn neu offrymau i ofyn am ei fendith arni. Bydd yr ARGLWYDD ei hun yn ein cosbi ni os ydyn ni’n dweud celwydd! Na! Poeni oedden ni y byddai eich disgynyddion chi ryw ddydd yn dweud wrth ein disgynyddion ni, ‘Pa gysylltiad sydd gynnoch chi â’r ARGLWYDD, Duw Israel? Mae’r ARGLWYDD wedi rhoi afon Iorddonen fel ffin glir rhyngon ni a chi. Does gynnoch chi, bobl Reuben a Gad, ddim hawl i addoli’r ARGLWYDD.’ Roedd gynnon ni ofn y byddai eich disgynyddion chi yn rhwystro ein disgynyddion ni addoli’r ARGLWYDD. Felly dyma ni’n penderfynu codi’r allor yma. Nid er mwyn offrymu ac aberthu arni, ond i’n hatgoffa ni a chi, a’n disgynyddion ni hefyd, mai ei gysegr ydy’r lle i ni fynd i addoli’r ARGLWYDD a chyflwyno aberthau ac offrymau iddo. Wedyn, yn y dyfodol, fydd eich disgynyddion chi ddim yn gallu dweud wrth ein disgynyddion ni, ‘Does gynnoch chi ddim perthynas â’r ARGLWYDD.’ Roedden ni’n tybio, os byddai pethau felly’n cael eu dweud wrthon ni a’n disgynyddion, y gallen ni ateb, ‘Edrychwch ar y copi yma o allor yr ARGLWYDD gafodd ei chodi gan ein hynafiaid. Dim allor i gyflwyno offrymau i’w llosgi nac aberthu arni ydy hi, ond un i’n hatgoffa o’r berthynas sydd rhyngon ni.’ “Fydden ni ddim yn meiddio troi yn erbyn yr ARGLWYDD a gwrthod ei ddilyn drwy godi allor arall i gyflwyno arni offrymau i’w llosgi, aberthau ac offrymau i ofyn am ei fendith. Allor yr ARGLWYDD ein Duw o flaen ei Dabernacl ydy’r unig un i wneud hynny arni.” Pan glywodd Phineas yr offeiriad, ac arweinwyr llwythau Israel, beth oedd amddiffyniad pobl Reuben, Gad a hanner llwyth Manasse, roedden nhw’n fodlon. A dyma Phineas fab Eleasar, yr offeiriad, yn dweud wrthyn nhw: “Nawr, dŷn ni’n gwybod fod yr ARGLWYDD gyda ni. Dych chi ddim wedi bod yn anufudd iddo. Dych chi wedi achub pobl Israel rhag cael eu cosbi gan yr ARGLWYDD.” Felly dyma Phineas fab Eleasar, yr offeiriad, a’r arweinwyr oedd gydag e, yn gadael pobl Reuben a Gad yn Gilead, a mynd yn ôl i Canaan i adrodd i weddill pobl Israel beth oedd wedi cael ei ddweud. Roedd pobl Israel yn hapus gyda’r hyn gafodd ei ddweud, a dyma nhw’n addoli Duw. Doedd dim sôn ar ôl hynny am ymosod ar y wlad lle roedd pobl llwythau Reuben a Gad yn byw. A dyma lwythau Reuben a Gad yn rhoi enw i’r allor – “Arwydd i’n hatgoffa ni i gyd mai dim ond yr ARGLWYDD sydd Dduw.”