اوّل قرنتیان 14
14
مقایسۀ زبان‌ها با نبوّت
1در پی محبّت بکوشید و در عَین حال مشتاق عطایای روح‌القدس و مخصوصاً نبوّت کردن باشید. 2زیرا کسی که به زبانی نامفهوم سخن می‌گوید، روی سخن او با خدا است، نه با مردم، چون دیگران آنچه را که او می‌گوید نمی‌فهمند، زیرا او در روح اسرار را به زبان می‌آورد. 3امّا آنکه نبوّت می‌کند برای بنا و تشویق و تسلّی دیگران سخن می‌گوید. 4کسی که به زبانی نامفهوم سخن می‌گوید تنها خود را بنا می‌کند، ولی کسی که نبوّت می‌کند کلیسا را بنا و تقویت می‌نماید.
5خوشحال می‌شوم اگر همۀ شما به زبان‌ها سخن بگویید، ولی ترجیح می‌دهم که همۀ شما نبوّت کنید، زیرا اهمیّت کسی که نبوّت می‌کند از کسی که به زبان‌ها سخن می‌گوید بیشتر است، مگر این‌که کسی سخن او را ترجمه نماید تا کلیسا تقویت شود. 6پس ای برادرانِ#14:6 روی سخن در اینجا با تمام ایمان‌داران است. من، اگر من نزد شما بیایم و به زبان‌ها سخن بگویم، چه سودی برای شما خواهم داشت؟ هیچ! مگر این‌که برای شما مکاشفه‌ای، یا معرفتی، یا پیامی، یا تعلیمی داشته باشم.
7حتّی سازهای بی‌جان مثل نی یا چنگ، اگر به‌طور شمرده و واضح نواخته نشوند، شنوندگان چگونه درک کنند که آهنگ آن‌ها چیست؟ 8همچنین اگر شیپور صدایی نامفهوم بدهد، کیست که خود را برای جنگ آماده سازد؟ 9همچنین اگر شما به زبانی سخنان نامفهوم بگویید، چگونه دیگران بفهمند چه می‌گویید؟ دراین‌صورت سخنان شما باد هوا خواهد بود. 10در جهان، زبان‌های مختلف بسیار است، امّا هیچ‌یک از آن‌ها بی‌معنی نیست. 11پس اگر من آنچه را که گفته می‌شود نفهمم، نسبت به گویندۀ آن بیگانه خواهم بود و او نیز نسبت به من بیگانه است. 12چون شما اشتیاق دارید صاحب عطایای روح باشید، بکوشید بیشتر در پی عطایایی باشید که باعث بنا و پیشرفت کلیسا می‌باشد.
13بنابراین آن کسی که به زبانی نامفهوم سخن می‌گوید، باید دعا کند تا پیامش ترجمه شود. 14زیرا اگر من به زبانی نامفهوم دعا کنم، روح من مشغول دعا است، ولی عقل من در آن نقشی ندارد. 15پس چه کنم؟ من با روح خود دعا می‌کنم و در عَین حال با عقل و فهم خود نیز دعا خواهم کرد و به همین طریق با روح خود و با فکر خود نیز سرود حمد خواهم خواند. 16در غیر این صورت اگر خدا را در روح خود سپاسگزاری می‌کنید، آن کسی که با آن زبان آشنا نیست، چگونه به دعای سپاسگزاری شما آمین بگوید؟ زیرا او آنچه را که شما می‌گویید نمی‌فهمد. 17قبول دارم که به طرز جالبی سپاسگزاری می‌کنید، ولی اگر باعث بنای دیگران نیست، چه فایده!
18خدا را شکر که من بیش از همۀ شما به زبان‌ها سخن می‌گویم. 19امّا در عبادت کلیسایی گفتن پنج کلمۀ با معنی را برای تعلیم دیگران از گفتن ده‌هزار کلمه به زبانی نامفهوم بهتر می‌دانم.
20ای برادرانِ#14:20 روی سخن در اینجا با تمام ایمان‌داران است. من، در درک و فهم مانند کودکان نباشید؛ امّا نسبت به بدی و شرارت مثل اطفال باشید و در درک و فهم، اشخاص بالغ باشید. 21در شریعت خدا نوشته شده است:
«خداوند می‌گوید که من به زبان‌های بیگانه
و از لبان بیگانگان با این قوم سخن خواهم گفت؛
باوجوداین، آن‌ها به من گوش نخواهند داد.»#14:21 نقل قول از اِشعیا ۲۸:۱۱ و ۱۲
22طبق این کلام، عطیۀ زبان‌ها نشانه‌ای است برای بی‌ایمانان نه برای ایمان‌داران، حال آنکه نبوّت برای ایمان‌داران است نه برای بی‌ایمانان.
23پس اگر تمام کلیسا جمع شوند و همه به زبان‌ها سخن بگویند و در همان وقت اشخاصی ناآگاه یا بی‌ایمان به مجلس شما وارد شوند، آیا آن‌ها نخواهند گفت که شما دیوانه هستید؟ 24امّا اگر همۀ شما نبوّت کنید و شخصی ناآگاه یا بی‌ایمان به مجلس شما داخل شود، آنچه او می‌شنود، او را به گناهکار بودنش متقاعد ساخته مورد داوری قرار می‌دهد. و به‌وسیلهٔ سخنانی که می‌شنود داوری می‌شود، 25و اندیشه‌های پنهانی او فاش خواهد شد و او به زانو درآمده خدا را پرستش خواهد کرد و اعلام خواهد کرد: «به‌راستی خدا در میان شما است.»
نظم و ترتیب در کلیسا
26ای برادرانِ#14:26 روی سخن در اینجا با تمام ایمان‌داران است. من، منظور من چیست؟ مقصودم این است که وقتی دور هم جمع می‌شوید، هر‌کس سرودی یا تعلیمی یا مکاشفه‌ای یا زبانی یا ترجمۀ زبان داشته باشد، همۀ این‌ها باید به‌منظور بنای همه انجام شود. 27اگر کسانی می‌خواهند به زبانی سخن گویند، دو یا سه نفر بیشتر نباشند و یکی بعد از دیگری سخن بگوید و کسی هم ترجمه کند. 28اگر ترجمه کننده‌ای در آنجا حاضر نباشد، آن‌ها باید در کلیسا ساکت بمانند، و صحبت آن‌ها بین خودشان و خدا باشد. 29آن دو یا سه نفری که قرار است نبوّت کنند، صحبت نمایند و دیگران دربارۀ گفتار ایشان داوری کنند. 30امّا اگر مکاشفه‌ای به یکی از حاضران مجلس برسد، آن کسی که مشغول سخن گفتن است ساکت شود. 31به‌این‌ترتیب شما می‌توانید یکی بعد از دیگری برای تعلیم و تقویت همه نبوّت کنید. 32زیرا عطیۀ نبوّت باید تحت اختیار نبوّت کننده باشد، 33چون خدا، خدای هرج‌و‌مرج نیست بلکه خدای نظم و آرامش است.
چنان‌که در تمام کلیساهای مقدّسین مرسوم است، 34زن‌ها باید در جلسات کلیسا ساکت بمانند، زیرا اجازۀ سخن گفتن ندارند، بلکه مطابق آنچه شریعت نیز می‌گوید، زن‌ها#14:34 نقل قول از پیدایش ۳:۱۶ باید مطیع باشند. 35اگر مایلند دربارۀ امری چیزی بدانند، در منزل از شوهران خود بپرسند زیرا گفت‌وگوی زن‌ها در مجالس کلیسا شرم‌آور است.
36آیا گمان می‌کنید که پیام خدا از شما شروع شده است؟ و یا پیام او تنها به شما رسیده است؟ 37اگر کسی خود را نبی بخواند یا دارای عطایای روحانی دیگر بداند، باید تصدیق کند که آنچه را می‌نویسم دستور خداوند است. 38امّا اگر کسی این دستور را نپذیرد، او نیز پذیرفته نخواهد شد.
39خلاصه ای برادرانِ#14:39 روی سخن در اینجا با تمام ایمان‌داران است. من، مشتاق عطیۀ نبوّت باشید و در عَین حال، گفت‌وگو به زبان‌ها را منع نکنید. 40درهرصورت همۀ کارها باید با نظم و ترتیب انجام شوند.
Currently Selected:
اوّل قرنتیان 14: مژده
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Today's Persian Version Revised (TPVR) © United Bible Societies, 2023
