لُوقا 27:6-49

پر تُہانوں جیہڑے سُندے ہو مَیں آکھنا آں پئی اپنے دُشمناں نُوں پیار کرو۔ جیہڑے تُہاڈے نال وَیر رکھن اوہناں دا بھلا کرو۔ جیہڑے تُہانوں بد دُعا دین اوہناں نُوں دُعا دیو۔ جیہڑے تُہاڈی پَتّ لاہن اوہناں لئی دُعا کرو۔ جیہڑا تیری اِک گلھ اُتّے چپیڑ مارے اوہدے ولّ دُوجی وی پھیر دے۔ تے جیہڑا تیرا چوغہ کھو لَوے کُرتا لین توں وی اوہنوں نا ڈَک۔ ہر کِسے نُوں جیہڑا تَیتھوں منگے دے تے اوہدے توں جیہڑا تیرا مال کھو لَوے مُڑ نا منگ۔ تے جیہو جیہا تُسی چاہندے ہو پئی لوک تُہاڈے نال کرن اوہناں نال تُسی وی اونج ای کرو۔ جے تُسی اوہناں نُوں جیہڑے تُہانوں پیار کر دے نیں پیار کرو تاں تُہاڈا کاہدا احسان اے؟ کیوں جو گُناہیں وی اپنے پیار کرن والیاں نُوں پیار کر دے نیں۔ تے جے تُسی اوہناں دا جیہڑے تُہاڈا بھلا کر دے نیں بھلا کرو۔ تے تُہاڈا کاہدا احسان اے؟ کیوں جو گُنہگار وی ایسے طرح کر دے نیں۔ تے جے تُسی اوہناں نُوں اُدھار دیو جِنہاں کولوں لین دی آس اے۔ تے تُہاڈا کاہدا احسان اے؟ گُنہگار وی گُناہِیاں نُوں اُدھار دیندے نیں تاں جو مُڑاونا ای لے لین۔ پر اپنے وَیرِیاں نال پیار کرو تے اوہناں دا بھلا کرو تے کُجھ مُڑ نا لین دی آس رکھ کے اُدھار دیو۔ تے تُہاڈا اَجر وَڈا ہوئے گا۔ تے تُسی خُدا تعالیٰ دے پُتر ہوؤگے۔ کیوں جو اوہ تے ناشکریاں تے شریراں لئی وی مہربان اے۔ جیویں تُہاڈا باپ رحیم اے تُسی وی رَحم دِل ہوؤ۔ تے عیب نا لاؤ تاں جو تُہاڈے اُتّے وی عیب نا لایا جائے۔ تے مُجرم نا ٹھہراؤ۔ تاں جو تُسی وی مُجرم نا ٹھہرائے جاؤ۔ رہا کرو۔ تے تُسی وی رہا ہوؤگے۔ دیو تاں تُہانوں دِتّا جائے گا۔ چَنگا ناپ گُھٹ گُھٹ کے ہِلاہِلا کے مُونہا مُنھ بھر کے تُہاڈی جھولی پان گے۔ کیوں جو جِس ماپ نال تُسی مِندے ہو اوسے نال تُہاڈے لئی وی مِنیا جائے گا۔ تے اوس اوہناں نُوں اِک تمثِیل وی سُنائی۔ کِیہ اَنھا اَنھے نُوں راہ پا سکدا اے؟ دونویں ٹوئے وِچ نا ڈِگّن گے؟ شاگِرد اُستاد نالوں وَڈا نئیں۔ پر ہر کوئی جد کامِل ہویا۔ تَد اپنے اُستاد جِہیا ہوئے گا۔ تے تُوں اوس ککھ نُوں جیہڑا تیرے بھرا دی اَکھ وِچ اے۔ کاہِنُوں ویکھنا ایں۔ پر اوس چھتیر ولّ جیہڑی تیری اپنی اَکھ وِچ اے دھیان نئیں کر دا؟ یا تُوں کِیویں اپنے بھرا نُوں آکھ سکنا ایں بھراوا ککھ نُوں جیہڑا تیری اَکھ وِچ اے مَینُوں کڈھن دے۔ پر آپ اوس چھتیر نُوں جیہڑی تیری اَکھ وِچ اے نئیں ویکھدا؟ اَے مکّارا پہلاں چھتیر نُوں اپنی اَکھ وِچوں کڈھ۔ تَد ککھ نُوں اپنے بھرا دی اَکھ وِچوں تُوں چنگی طرح ویکھ کے کڈھ سکیں گا۔ کیوں جو کوئی چَنگا رُکھّ نئیں اے۔ جِہنُوں ماڑا پَھل لگّے۔ تے نا کوئی ماڑا رُکھّ اے۔ جِہنُوں چَنگا پَھل لگّے۔ کیوں جو ہر اِک رُکھّ اپنے پَھلوں سیاتا جاندا اے۔ ایس لئی پئی ملہیاں توں ہنجیراں اکٹّھیاں نئیں کر دے تے نا جھاڑی توں انگور توڑ دے نیں۔ کھرا بندہ اپنے دِل دے کھرے خزانیؤں کھرِیاں گلّاں لیاؤندا اے تے بُرا بندہ اپنے بُرے خزانیؤں بُریاں گلّاں لیاؤندا اے۔ کیوں جو جو کُجھ دِل وِچ بھریا ہویا اے۔ اوہی اوہدے مُنھ اُتّے آؤندا اے۔ تے تُسی کیوں مَینُوں خُداوند خُداوند آکھدے ہو۔ تے میرے آکھے نئیں لگدے؟ جیہڑا میرے کول آؤندا اے تے میرِیاں گلّاں سُن کے اوہناں نُوں مَندا اے۔ مَیں تُہانوں دساں گا پئی اوہ کِہدے وانگر اے۔ اوہ اوس بندے وانگر اے۔ جِس گھر بنان لگیاں ڈُوہنگا پَٹ پَٹ کے پتّھر اُتّے نِیہہ رکھی۔ جد ہڑ آیا تے چھلّاں اوس گھر اُتّے زور ماریا۔ پر اوہنوں ہلا نا سکیاں۔ کیوں جو اوہ چنگی طرح بنایا ہویا سی۔ تے اوہ جیہڑا سُن کے نئیں مَندا اوس بندے وانگر اے۔ جِس بِناں نِیہہ دے زمین اُتّے گھر بنایا۔ اوہدے اُتّے چھلّاں نیں زور ماریا تے اوہ اونویں ای ڈَھے پیا۔ تے اوس گھر دی پُوری بربادی ہوئی۔