14
اِکُنِیُم وِچ
1تے اِکُنِیُم وِچ اینج ہویا پئی اوہ دونویں مِل کے یہُودِیاں دے عبادت خانے وِچ گئے تے ایس ڈھنگ نال بولے پئی یہُودِیاں تے یُونانِیاں دی اِک بڑی جماعت نے اِیمان لیاندا۔ 2پر بے اِیمان یہُودِیاں غیر قوم والیاں نُوں اُبھار کے اوہناں دے دِل بھراواں ولّوں بُرے کر دِتّے۔ 3سو اوہناں اوس تھاں بڑا چِر لایا۔ تے خُداوند اُتّے آسرا کر کے دلیری نال کلام سُناندے رہے۔ تے اوہ اوہناں دی ہتّھِیں نشانِیاں تے کراماتاں وکھال کے اپنے فضل دے کلام اُتّے گواہی دیندا رہیا۔ 4تے شہر دے لوکاں وِچ پُھٹ پَے گئی۔ کُجھ تاں یہُودِیاں ولّ تے کُجھ رسُولاں ولّ ہو گئے۔ 5تے جد غیر قوماں تے یہُودِیاں اپنے سرداراں سَنے فساد چُکیا تاں جو اوہناں نال بدسلوکی کرن۔ تے اوہناں نُوں مارن۔ 6اوہ ایس گلّ نُوں معلُوم کر کے لُکااُنیہ دے شہراں لُسترہ۔ تے دِربے۔ تے آلے دوالے دے دیس وِچ نَسّ گئے۔ 7تے اوتھے خُوشخبری سُناندے رہے۔
لُسترہ تے دِربے وِچ
8تے لُسترہ وِچ اِک جَنا جِہدے پیراں وِچ طاقت نئیں سی۔ بَیٹھا ہویا سی۔ اوہ جماندرُو لنگا سی تے کدی ٹُریا نئیں سی۔ 9اوس پَولُس نُوں گلّاں کر دیاں سُنیاں تے پَولُس اوہدے ولّ غَور نال دھیان کر کے ویکھیا پئی ایہدے وِچ چَنگا ہون نُوں اِیمان اے۔ 10تاں بڑی اواز نال آکھیا پئی اپنے پیراں اُتّے سِدّھا کھلو تے اوہ چھال مار کے ٹُرن پِھرن لگ پیا 11جد سارے لوکاں ویکھیا پئی پَولُس کِیہ کِیتا۔ تَد اپنی لُکااُنیہ دی بولی وِچ اُچّی اُچّی آکھن لگّے۔ پئی دیوتے بندے دا رُوپ دھار کے ساڈے کول اُتر آئے نیں۔ 12تے اوہناں برنباس نُوں زیوس آکھیا تے پَولُس نُوں ہرمِیس آکھیا۔ ایس کر کے پئی بولن وِچ اوہ آگُو سی۔ 13تے زیوس جِہدا مندر شہر دے سامھنے سی۔ اوہدا پُجاری ڈھگّا تے پُھلّاں دے ہار پھاٹک اُتّے لیا کے سارے لوکاں دے نال قُربانی کرنی چاہندا سی۔ 14جد رسُولاں برنباس تے پَولُس ایہہ سُنیا۔ تَد اپنے کپڑے پھاڑ کے تے لوکاں دے وِچ چھالاں مار کے کُد پئے۔ تے بڑی اواز نال آکھیا۔ 15اَے بندیو! تُسی ایہہ کِیہ کر دے ہو؟ اسی وی تُہاڈے جیہے دُکھ سُکھ سہن والے بندے آں تے تُہانوں خُوشخبری دینے آں پئی ایہناں واہیات گلّاں توں لانبھے ہو کے زِندہ خُدا ولّ پِھرو۔ اوسے ای اسمان تے زمین۔ تے سمُندر نُوں۔ تے سبھ کُجھ جو اوہناں دے وِچ اے بنایا اے؟ 16اوس اگلیاں زمانیاں وِچ سارِیاں قوماں نُوں اپنے اپنے راہاں اُتّے ٹُرن دِتّا۔ 17تَد وی اوس اپنے آپ نُوں بے گواہ نئیں چھڈیا۔ اوس مہربانِیاں کِیتیاں۔ تے اسمانوں تُہاڈے لئی مینہ وسایا۔ تے فصل والے مَوسم گھلّے۔ تے تُہاڈے دِل اَن پانی تے خُوشی نال بھر دِتّے۔ 18تے اوہناں ایہہ گلّاں آکھ کے لوکاں نُوں مَساں مَساں روکیا۔ پئی اوہ اوہناں اگّے قُربانی نا چڑھان۔
19پر انطاکیہ تے اِکُنِیُم توں آ کے یہُودِیاں لوکاں نُوں اپنے نال رَلایا۔ تے پَولُس نُوں روڑے مارے۔ تے ایہہ سمجھ کے پئی اوہ مر گیا اے شہروں باہر گھسِیٹ کے لے گئے۔ 20پر جد شاگِرد اوہدے چَوفیرے اکٹّھے ہوئے۔ تَد اوہ اُٹھ کھلوتا۔ تے شہر وِچ آیا۔ تے دُوجے دِن برنباس دے نال دِربے نُوں ٹُر گیا۔
سُوریہ تے انطاکیہ وِچ واپسی
21تے اوس شہر وِچ وی خُوشخبری سُنائی۔ تے بتھیریاں نُوں شاگِرد کر کے لُسترہ تے اِکُنِیُم تے انطاکیہ نُوں پِچھّاں پرت گئے۔ 22تے شاگِرداں دے دِلاں نُوں تگڑیاں کر دے سن تے نصِیحت دیندے سن۔ پئی اِیمان اُتّے قیم رہو۔ تے آکھیا پئی ایہہ ضرُور اے۔ پئی بُہت مُصِیبتاں سہہ کے اسی خُدا دی بادشاہی وِچ داخل ہو جائیے۔ 23تے روزے تے دُعا نال ہر اِک کلِیسیا وِچ اوہناں دے لئی بزُرگاں نُوں مُقرّر کِیتا۔ تے اوہناں نُوں خُداوند دے سپُرد کِیتا جِہدے اُتّے اوہ اِیمان لیائے سن۔
24تے پِسدِیہ دے وِچوں دی لنگھ کے پمفِیلیہ وِچ آئے۔ 25تے جد پرگہ وِچ کلام سُنا چُکے۔ تَد اتّلیہ وِچ گئے۔ 26تے اوتھوں جہاز اُتّے چڑھ کے انطاکیہ ولّ گئے۔ جِتّھوں اوہ اوس کمّ دے لئی جیہڑا ہُن اوہناں پُورا کِیتا سی خُدا دے فضل نُوں دِتّے گئے سن۔ 27تے اوتھے اَپڑ کے کلِیسیا نُوں اکٹّھا کِیتا۔ تے اوہناں نُوں خبر دِتّی۔ پئی خُدا نے ساڈی راہِیں کِیہ کِیہ کمّ کِیتے۔ تے غیر قوماں دے اگّے اِیمان دا بُوہا کھول دِتّا۔ 28تے شاگِرداں نال چِر تِیکر اوہ اوتھے رہے۔
