لوقا 12

هشدار به شاگِردون

1در این موقع هزاران نفر جمع بَیینه، اونجوری که همدیگِرِ لَقِدمال کاردِنه. عیسی اول با شه شاگِردون صحبِت هاکارده و بائوته: «از خمیرمایۀ فَریسیون که همونا ریاکاری هَسّه دوری هاکانین. 2هیچ‌چی جا بَخارده نییه که پَدیدار نَووهه و هیچ‌چی پوشیده‌نیه که آشکار نَوهه. 3اونچه در تاریکی بائوتینی در روشنایی بِشنَوییه وونه و اونچه پِشتِ درهای دَوِسته صحبِت هاکانین از پِشت بومها اعلام وونه.

4«رَفِقون، شما رِه گامبه از اونایی که جسم رِه کاشِننه و ویشون دست جه ویشتِر بَر نِنه، نَتِرسین. 5شِما رِه نشون دِمبه از کی باید بَتِرسین: از خِدا که پس از بَکاشتِنه جسم، قدرِت دانّه به جَهندم دِمبِده. اَره شِما رِه گامبه از خِدا هَسّه که باید بَتِرسین. 6آیا پنج تا میشکا به دِتا شاهی بَروته نَوونه؟ با این همه حتی اَتّا از اونا خِدا یادجه نَشونه. 7حتی شِمه سَر می هِم هَمه بِشمارِسته هَسّه. پس نَتِرسین، اینسته که شِمه ارزش خَله ویشتِر از هزارون میشکا ارزش داننه.

8«شِما رِه گامبه هر کی مه رِه نزد مردِم اقرار هاکانه انسان ریکا هِم وِ رِه در حِضور فرشتهای خِدا اقرار کانده. 9اما هرکی نزد مردِم مه رِه انکار هاکانه مِن هِم در حِضور فرشتهای خِدا انکار کامبِه که وِرِ اِشناسِمبه. 10هر کی حرفی برضد انسان ریکا بایره، بخشیده وونه اما هر کی به روحِ خِدا کفر بایره بخشیده نَوونه. 11وقتی شِما رِه به کنیسه‌ها و حاکمان یا قاضی‌ها پَلی وَرِننه، ناراحت نَووشین که چجوری شه جه دفاع هاکانین یا چیشی بایرین، 12اینِسّه که در اون زمون روحِ خِدا اونچه رِه که باید بایرین شِما رِه یاد دِنه.»

مَثِل ثروتمند نادون

13یکدفعه اتا نفر از میونه مردِم وِ رِه بائوته: «اِستا مه برارِ بایر مه ارث پی‌یری رِه با مِن قسمت هاکانه.» 14عیسی جِواب هادا: «ای مرد کسی مه رِه میون شِما داور یا تقسیم کوننده قِرار نِدا» 15پس مردمسته بائوته: «بهوش بوشین انده حرص و طمع نخارین اینِسّه که انسان زندگی به زیادی وِنه دارایی نی‌یه.»

16بعد این مَثِل رِه ویشون‌اِسّه بیارده: «اتا مردی سرمایه دار شه باغ جه اتا خَله محصول جمع هاکارده. 17پس شه پَلی فکر هاکارده، ‹چیکار هاکانِم اینِسّه که جایی برای انبار هاکاردنه محصول نِدارمبه؟› 18بعد بائوته: ‹دومبه چیکار باید هاکانِم! شه انبارها رِه خراب کامبه و انبارهای گَتتِر درست کامبه، و تموم گندم و شه دارو ندارِ وِنه دِله ذخیره کامبه. 19بعد شه پَلی گامبه: ای جان مِن برای سالها اموال جمع هاکاردی. اِسا با خیال راحت؛ بخور و بنوش و خوش بوش.› 20اما خِدا وِ رِه بائوته: ‹ای نادون! همین‌امشو ته جانه گَرِمبه. پس اونچه جمع هاکاردی کِنجه رِسِنه؟› 21شِما رِه گامبه این هَسّه عاقِبت کسی که شِسته سرمایه جمع کانده اما در برابر خِدا ثروتمند نی‌یه.»

زندگی بدون نگرانی

22بعد عیسی شه شاگِردون رِه بائوته: «پس شِما رِه گامبه ناراحت شه زندگی نَووشین که چیشی بخورین و نا ناراحت شه تن که چیشی دَپوشین. 23زندگی از خوراک و تن از لباس مهمتر هَسّه. 24کلاغها رِه هارشین: نا کارِنه و نا درو کاننه نا کَمِل دون دارِنه و نا انبار؛ با همۀ اینا خِدا ویشونه روزی دِنه. و شِما چَنده باارزشتر از پرنده‌ها هَستینی! 25کی هَسّه از شما که بِتونه با ناراحتی، اتا ساعت شه عمرِ زیاد هاکانه؟ 26پس اگه شِما کار به این کوچیکی رِه نَتونی انجام حادین، چِهیسته ناراحتِ بقیه هَستینی؟

27«گلهای صحرا رِه بَوینین که چجوری رشد کاننه نا ریسِنّه و نا بافِنّه. شما رِه گامبه که حتی سلیمان پیغمبر هِم با تموم شکوه و جلالش مثلِ اَتّا از اونا آراسّه نَیینه. 28پس اگه خِدا علف صحرا رِه که امروز دَره و فردا تَنیر دِله دَشِندییه وونه، اینجوری پوشِندِنه، چَنده ویشتِر شِما رِه ای بی‌ایمانون پوشِندِنه! 29پس دِنبال این نَووشین که چیشی بَخارین. ناراحت اینها نَووشین. 30اینسته که مردِم بی‌ایمان این دنیا دِنبالِ این‌چیزها دَرِنه اما شِمه پی‌یِر خِدا دونده که به اینا همه نیاز دارننی. 31بلکه شما دِنبالِ پادشاهی وِ دَووشین که همۀ اینا رِ هِم خِدا شما رِه دِنه.

32«ای گلۀ کوچک، نَتِرسین اینِسّه که خِشحالی شِمه پی‌یِر خِدا این هَسّه که پادشاهی رِه به شِما عطا هاکانه. 33اونچه دارننی بَروشین و به فقرا حادین؛ شِسّه کیسه‌هایی حاضر هاکانین که بَپیسته نَووشه، و گنجی تموم نَشودِنی آسمون دِله جمع هاکانین، جایی که نا دزد اِنه و نا بید زَنده. 34اینِسّه که هرجا شِمه گنج دَره، شِمه دل اونجه دَره.»

آمادگی برای بَر دَگِردستن مسیح

35عیسی ادامه هادا بائوته، «شه کمرِ خدمتِسته دَوِندین و شه چراغ رِه روشن دارین. 36مثلِ کسانی بوشین که منتظرنه ویشونه سرور عروسی جه بَر دَگِرده، تا وقتی راه جه بَرِسییِه و در رِه بَزو سریع دَر رِ واز هاکانه. 37خوشبحال خادمونی که وقتی ویشونه سرور بَر دَگِرده اونا رِه بیدار و هشیار بَوینه. راستی راستی شما رِه گامبه که ویشونِ سَروَر شه کمر به خدمِت هاکاردِنه ویشون وَندِنه؛ اَره اونا رِه سِفره سَر نیشِندِنه و جلو اِنه اوناجه پذیرایی کانده. 38خوشبحال خادمانی که وقتی ویشونه سرور راه جه بَرِسه چه وسط شو چه آخر شو ویشون رِه بیدار و هشیار بَوینه.

39«بدونین که اگه صاحبخانه بِدونه دزد در چه ساعتی اِنه نیشِنّه و نیِنّه وِنه سِره رِه دزد بَزِنه. 40پس شِما هِم آماده بوشین اینسته که انسان ریکا در ساعتی اِنه که انتظار ندارِنی.»

41پِطرُس بَپِرسیه: «سرور مِن آیا این مَثِل ها رِه اَمِستِه بیاردی یا همه اِسته؟» 42عیسی خِداوند در جِواب بائوته: «پس اون کارگر امین و دونا کی هسته که وِنه اِرباب وِ رِه سرپرست شه خادِمون سِره هاکارده تا سهم غذایِ اونا رِه به‌موقع هاده؟ 43خوشبحال اون غلام که وقتی وِنه اِرباب بَر دَگِرده وِ رِه مشغول کار بَوینه. 44اطمینان دارین که وِره ناظر تموم شه دارایی کانده. 45اما اگه اون غلام شه پَلی فکر هاکانه که وِنه اِرباب دیر هاکارده، و شِروع هاکانه به اذیت و آزار خادِمون و بَخاردِن و عرق خاری هاکاردن 46وِنه اِرباب در اتا روزی که وِ انتظار نِداننه و در اتا ساعت که از اون آگاه نییه اِنه و وِ رِه از میونه دو‌پاره کانده و وِ رِه جایی که خائنین دَرِننه دِم دِنه.

47«غلامی که شه اِربابِ خاسّه رِه دونده و با این همه شه رِه برای انجام اون آماده نَکانده خَله چو خاننه. 48اما اون که شه اِرباب خاسّه رِه نَدونده و کاری کانده که سزاوار تنبیه هَسّه چویه کمتری خانه. هرکی رِه ویشتِر هاداهه بَووهه وِنجه ویشتِر هِم بِخاسّه وونه و هرکی مسؤلیتش ویشتِر بووشه ویشتِر جِواب پَس هاده.

هشدار دربارۀ اختلاف و جدایی

49«بییَمومه تا زمینِسته تَش بیارم و ای کاش که تا اِسّا تَش گِته! 50اما مِن باید از تجربه‌های سخت عبور هاکانِم و هر چند در فشار دَرِمه تا تموم بَووهه. 51خیال کاننی بییَمومه تا زمینسته صلح بیارم؟ نا بلکه تا جدایی دِمبِدِم. 52از این به بعد میونه پنج نفر از اهل اَتّا سِره جدایی کَفِنه سه تا علیه دِتا هَستِنه و دِتا علیه سه تا. 53پی‌یِر علیه ریکا و ریکا علیه پی‌یِر مار علیه کیجا و کیجا علیه مار، شی مار علیه پِسِر زَن و پِسِر زَن علیه شی مار.»

تعریف زمون‌ها

54بعدعیسی مردِم رِه بائوته: «وقتی وینّی اتا ابر ازطَرِف غرب بی‌یَموهه زود گاننی: وارش خانه بَیره و وارِش گِننه. 55و وقتی باد جنوب بَیره، گاننی: ‹هوا گرم خانه بَووهه› و هَمینتی وونه. 56ای ریاکارون! شِما که خوب دوننی چجوری با حارشائن به زمین و آسمون، وَضع آب و هوا رِه تعبیر هاکانین، چه ایسته نَتتونی این زمانی که وِنه دِله دَرینه رِ درک هاکانین؟

57«چه ایسته شه دربارۀ اونچه دِرِست هَسّه قضاوت نَکانی؟ 58اون زِمان که با شه شاکی شوننی دادگاه، تِلاش هاکان تا راه دِله وِنه رضایت رِه جلب هاکان، وگرنه ته رِه قاضی پَلی وَنّه و قاضی ته رِه نِگِهبون دست دِنه و وِ ته رِه دِم دِنه زندان دِله. 59ته رِه گامبه که تا آخرین شاهی رِه پَس نَدی زندان جه دَر نینی.»

Currently Selected:

لوقا 12: Maz

Highlight

Copy