JEREMIAS 4
4
1“Kon magbalik ka, O Israel,
nagasiling ang Ginoo,
magbalik ka sa akon.
Kon magsikway ka sang imo mga kangil-aran gikan sa akon itololok,
niyan indi ka paghalinon,
2kag kon magsumpa ka, ‘Sa nagakabuhi ang Ginoo,’
sa kamatooran, sa katarungan, kag sa pagkamatarung,
niyan ang mga pungsud magapakamaayo sang ila kaugalingon sa iya,
kag sa iya magahimaya sila.”
3Kay amo ini ang ginasiling sang Ginoo sa mga tawo sang Juda kag sa Jerusalem:
“Bungkaga ang inyo duta nga ginpabay-an,#Os. 10:12.
kag dili kamo magsab-ug sa mga talongon.
4Circuncidaha ang inyo kaugalingon sa Ginoo,
kuhaa ang napunta nga panit sang inyo tagiposoon,
kamo nga mga tawo sang Juda kag mga pumuluyo sang Jerusalem;
basi nga ang akon kasingkal maggowa kaangay sang kalayo,
kag magsonog sa bagay nga wala gid sing makapalong sa iya,
bangud sang kalaut sang inyo mga hinimoan.”
Ang Juda Ginpaandaman sang Panggubat
5Ipahayag ninyo sa Juda, kag ibantala sa Jerusalem, kag isiling,
“Patungga ninyo ang budyong sa duta;
magsinggit sing mabaskug kag isiling,
‘Tilipon kamo, kag magsulud kita
sa mga banwa nga napamakuran!’
6Isa sing hayahay nayon sa Sion,
palagyo nga sa kalig-onan, dili magdolog,
kay magadala ako sing malaut gikan sa aminhan,
kag daku nga kalaglagan.
7Ang isa ka leon nagataklad gikan sa iya kasiotan,
ang isa ka manuglaglag sang mga pungsud yara sia sa iya dalanon;
naggowa sia sa iya duug
sa pagpamingaw sang imo duta;
agud nga ang imo mga banwa mawagwag
nga walay pumuluyo.
8Tungud sini magsuklub kamo sing panapton nga sako,
magpanalabiton kag maghaya;
kay ang mapintas nga kaakig sang Ginoo
wala magtalikod sa aton.”
9“Sa sadtong adlaw, nagasiling ang Ginoo, nga ang tagiposoon sang hari mawala kag ang tagiposoon sang mga principe; ang mga sacerdote maorongan kag ang mga manalagna matingala.” 10Niyan nagsiling ako, “Ah, Ginoong Dios sa pagkamatuud ginlimbongan mo sing daku ining katawohan kag ang Jerusalem, nga nagasiling, ‘May paghidait kamo’; sing ugai ang espada nagalambut tubtub sa kabuhi.”
11Sa sadto nga tion isiling sa sining katawohan kag sa Jerusalem, “Isa ka mainit nga hangin gikan sa hublas nga mga kataasan sa kamingawan pakadto sa babaying mga anak sang akon katawohan, indi sa pagpahangin ukon sa pagtinlo, 12hangin nga mabaskug gikan sa sini sa ila nag-abut tungud sa akon. Karon ako man magamitlang sing mga paghukom batok sa ila.”
13Yari karon, magapaibabaw sia subong sang mga panganud,
ang iya mga kangga subong sang buhawi;
ang iya mga kabayo madasig pa sa mga aguila—
kailo kita, kay nalaglag kita!
14O Jerusalem, hugasi ang imo tagiposoon gikan sa pagkamalaut,
agud nga maluwas ka.
Tubtub bala san-o magpabilin sa sulud nimo
ang mga hunahuna nga malaut?
15Kay ang isa ka tingug nagapahayag gikan sa Dan
kag nagabantala sing malaut gikan sa kabakoloran sang Efraim.
16Paandami ang mga pungsud nga sia magaabut;
ibantala sa Jerusalem,
“Ang mga manugkibon nagaabut gikan sa dutang malayo,
nagapagowa sang ila tingug batok sa kabanwaanan sang Juda.
17Subong sang mga manugbantay sang latagon yara sila batok sa iya sa palibut,
bangud nga nagmabinatoon sia sa akon,
nagasiling ang Ginoo.
18Ang imo dalanon kag ang imo mga hinimoan
nagpaabut sining mga butang sa imo.
Ini amo ang imo pagkamalaut, kay mapait ini;
nagalambut ini sa imo tagiposoon.”
19Ang kasakit ko, ang kasakit ko! Naga kasakit ako!
Sa akon gid tagiposoon!
Ang akon tagiposoon nagakalisang sa sulud nakon;
indi ako makahipus;
bangud nga nakabati ako sang tonog sang budyong,
ang paandam sang inaway.
20Ang kalaglagan sa kalaglagan ginasinggit,
kay ang bug-os nga duta nawagwag.
Sa hinali ang akon mga layanglayang naguba,
sa isa ka tion ang akon mga kumbung.
21Tubtub bala san-o nga makita ko ang hayahay,
kag mabatian ang tingug sang budyong?
22“Kay ang akon katawohan buangbuang,
wala nila ako makilala;
sobok sila nga kabataan,
wala sila sing paghangup.
Maalam sila sa paghimo sing malaut,
apang wala sila sing ihibalo sa paghimo sing maayo.”
23Natolok ko ang duta, kag yari karon, walay kahusayan kag walay sulud;
kag ang mga langit, kag wala sila sing kapawa.
24Natolok ko ang mga bukid, kag yari karon, nagkurug sila,
kag ang tanan nga kabakoloran nag-uyug.
25Natolok ko, kag yari karon, walay tawo,
kag ang tanan nga kapispisan sang mga langit nagpalagyo.
26Natolok ko, kag yari karon, ang latagon nga mabungahon kamingawan,
kag ang tanan niyang kabanwaanan ginguba
sa atubangan sang Ginoo, sa atubangan sang iya mapintas nga kaakig.
27Kay amo ini ang ginasiling sang Ginoo, “Manginmamingaw ang bug-os nga duta; apang indi ko pagtapuson sing bug-os.
28Tungud sini ang duta magatangis,
kag ang kalangitan sa ibabaw magaitum;
bangud nga ginpamolong ko ini, gintuyo ko ini;
wala ako magkalisud kag indi ako magtalikod sa sini.”
29Ang tagsa ka banwa nagapalagyo
bangud sa kagahud sang mga manugkabayo kag sang mga manugpana;
nagasughut sila sa kasiotan; nagataklas sila sa mga igang;
ang tagsa ka banwa binayaan,
kag wala sing tawo nga nagapuyo sa iya.
30Kag ikaw, kon magmingaw ka,
ano bala ang himoon mo nga magpanaput ka sing eskarlata,
nga magpamuni ka sing mga puni nga bulawan,
nga magpadaku ka sang imo mga mata sa pinta?
Walay pulus nga paayoayohon mo ang imo kaugalingon.
Ang imo mga kahagugma nagatamay sa imo;
ginatinguha nila ang imo kabuhi.
31Kay nabatian ko ang tingug subong sang babaying nasakitan,
ang kasakit subong sang nagaanak sang iya panganay,
ang tingug sang babayi nga anak sang Sion nga nagahingakhingak,
nga nagauntay sang iya mga kamut,
“Kailo ako karon! Ang akon kalag nagakapunaw sa atubangan sang mga manugpatay.”
Currently Selected:
JEREMIAS 4: ABHIL82
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Ang Biblia ©1982 Philippine Bible Society
