Marcos 7

L que ye lhimpo i l que amporca las pessonas

(Mateus 15,1–20)

1Ajuntórun-se alredror de Jasus ls fariseus i alguns scribas que habien benido de Jarusalen. 2I bírun alguns deciplos del a quemer pan culas manos ampuras, quier dezir, sien las lhabar.

3Ye que ls fariseus i todos ls judius nun cómen sien purmeiro habéren lhabado bien las manos, cunsante era la questume de ls antigos, 4i apuis de benir de la praça nun cómen sien se lhabar i hai inda muita cousa que fáien por questume cumo la lhabaige de ls copos i de las jarras i ls cacharros de metal.

5Anton, preguntában-le ls fariseus i ls scribas: «Porque rezon ls tous deciplos nun ándan al son de las tradiçones de ls antigos i cómen culas manos sien las tener lhabado?» 6El respundiu-le: «Bien porfetizou Eisaías a respeito de bós, sous falsos, tal cumo stá screbido:

Este pobo respeita-me cula boca,

mas l sou coraçon stá loinge de mi;

7 Ambalde me fázen culto,

ansinando doutrinas

que son leis de ls homes.

8Çpreziando la lei de Dius, agarrais-bos a la tradicion de ls homes.» 9Dezie-le, tamien: «Bós nun fazeis causo de la lei de Dius, solo para respeitar la buossa tradicion. 10Ye berdade que Moisés dixo: Respeita a tou pai i a tue mai i tamien: Quien dezir mal de l pai ou de la mai, seia cundanado a la muorte; 11mas bós dezis: “Se un home le dezir al pai ou a la mai: La cousa cun que you te poderie ajudar ye corban”, quier dezir, ye “oufierta sagrada”, 12yá nun le deixais fazer nada pul pai ou pula mai, 13nun respeitando, assi, la palabra de Dius cula buossa tradicion, que fustes bós que trasmitistes; i fazeis muita cousa aparecida cun esta.»

14Chamando outra beç todo aquel juntouro de pessonas, dezie-le: «Oubi-me todos i antendei: 15Nun hai nada que steia fuora dũa pessona que, apuis d’antrar neilha, la puoda fazer ampura; mas las cousas que sálen d’andrento dũa pessona, essas si la puoden fazer ampura. 16Quien ten oubidos para oubir, ouba.»

17Apuis d’antrar an casa, deixando aqueilha giente, ls deciplos preguntában-le l que querie dezir la parábola. 18El respundiu-le: «Tamien bós teneis tan pouco antendimiento? Anton nun bedes que todo l que ben de fuora i entra nũa pessona nun la puode tornar ampura, 19porque nun entra ne l coraçon deilha, mas bai pa la barriga i sal por un sítio scundido?» Assi, dezie que todo l que se come ye puro. 20Dezie, apuis: «L que sal dũa pessona, ye que faç la pessona ampura, 21porque ye d’andrento, de l coraçon de las pessonas, que sálen ls pensamientos malos, las cousas zounestas, ls roubos, las muortes, 22ls adultérios, l’ambiçon, la maldade, ls anganhos, ls pensamientos puorcos, l’ambeija, las malas palabras, la sobérbia, la falta de sentido: 23todas estas cousas malas bénen d’andrento i fáien l home ampuro.»

L pedido de la mulhier griega

(Mateus 15,21–28)

24Apuis alhebantou-se i fui-se deilhi pa ls lhados de Tiro i Sidónia. Antrou nũa casa i nun quijo que naide l soubira, mas nun fui capaç de se scunder. 25Mal apenas ũa mulhier, que tenie la filhica cun un sprito malo andrento, oubiu falar del bieno i atirou-se als pies del. 26Eilha era ũa mulhier griega, de ourige sírio-fenícia, i pedie-le que le botasse l demonho para fuora a la sue filhica. 27El dezie-le: «Sien purmeiro se fartáren ls filhos, nun stá cierto tirá-le l pan als filhos i botá-se-lo als perricos.» 28Mas eilha respundiu-le, dezindo: «Senhor, tamien ls perricos cómen, ambaixo la mesa, las forfalhicas de ls filhos.» 29El dixo-le, anton: «Por bias dessa tue palabra, bai; l demonho saliu de la tue filha.»

30Quando eilha tornou para sue casa, achou la filhica deitada na cama i yá sien l diabro andrento.

Ye sano un home xordo i tato

31Tornou outra beç a salir de la region de Tiro i bieno por Sidónia pa l mar de la Galileia, pul meio de la region de la Decápole. 32Traírun-le, anton, ũa pessona xorda i tata i pedírun-le que le ponisse las manos porriba. 33El agarrou-la, lhebou-la d’aparte, metiu-le ls dedos nas oureilhas i cun cuçpinha topou-le na lhéngua. 34Apuis, alhebantando ls uolhos pa l cielo, suspirou i dixo: «Effathá», l que quier dezir, «abre-te». 35Lhougo s’abrírun ls oubidos del i falaba dreito. 36El mandou-le que nun le cuntáran a naide l que se passara, mas quanto mais el le mandaba, mais eilhes lo apregonában. 37I todos, mui admirados, dezien: «Faç todo bien: tanto pon ls xordos a oubir, cumo pon ls tatos a falar.»

Currently Selected:

Marcos 7: EM14

Highlight

Copy