جامعه 12

1پس آفرینندۀ خود را در روزهای جوانی‌ات به یاد آور، پیش از آنکه روزهای بلا فرا رسد، و سالهایی بیاید که بگویی: «مرا از اینها لذتی نیست»؛ 2پیش از آنکه آفتاب و نور و ماه و ستارگان به تاریکی گرایند، و ابرها پس از باران بازگردند؛

3آنگاه که محافظانِ خانه لرزان شوند،

و پهلوانان سر خم کنند؛

آنگاه که آسیاب‌کنندگان از فرطِ کم‌شماری از کار بازایستند،

و دیدگانِ آنان که از پنجره می‌نگرند کم‌سو شود؛

4آنگاه که درها در خیابان بسته شود،

و صدای آسیاب خفیف گردد؛

آنگاه که آدمی از صدای پرندگان برخیزد،

اما آهنگ نغمه‌سرایان شنیده نشود؛

5آنگاه که انسان از بلندیها بهراسد،

و از خطرِ راهها ترسان شود؛

آنگاه که درخت بادام شکوفه آورَد،

و ملخ خود را به‌سختی بر زمین بکِشد،

و آتشِ اشتیاق شعله برنکشد.

آنگاه آدمی به منزلگه جاودانی خویش رهسپار می‌شود،

و نوحه‌گران در کوچه‌ها روان می‌گردند؛

6پیش از آنکه ریسمان نقره بگسلد،

یا قَدَح زرین بشکند؛

پیش از آنکه سَبو نزد چشمه خُرد شود،

یا چرخ نزد آب‌انبار بشکند،

7و خاک به زمینی که بر آن بود بازگردد،

و روح نزد خدایی که آن را بخشید، رجعت کند.

8’معلم‘ می‌گوید: «بطالت کامل؛ همه چیز باطل است!»

ختم کلام

9’معلم‘ نه تنها خود حکیم بود، بلکه به قوم نیز معرفت می‌آموخت. او به ارزیابی و جستجو و تألیف مثَلهای بسیار می‌پرداخت. 10’معلم‘ در پی یافتن کلمات پسندیده بود، و سخنان درست را به‌روشنی می‌نگاشت.

11گفتار حکیمان مانند سُکهای گاورانی است، و گنجینۀ سخنانشان همچون میخِ سَرِ سُکها، که از یک ’شبان‘ است.

12افزون بر اینها، فرزندم، از این نیز برحذر باش: تألیف کتبِ بسیار را پایانی نیست، و مطالعۀ زیاد، مایۀ خستگی تن است.

13حال که همه چیز را شنیدیم، ختم کلام این است: از خدا بترس و فرامین او را نگاه دار، چراکه انسان بودن به‌تمامی همین است. 14زیرا خدا هر عمل و هر امرِ مخفی را، چه نیک و چه بد، به محاکمه خواهد آورد.

Currently Selected:

جامعه 12: nmv

Highlight

Copy