جامعه 11

نان خود را بر آبها بفرست

1نان خود را بر آبها بفرست،

زیرا پس از روزهای بسیار آن را باز خواهی یافت.

2قسمتی به هفت، بلکه به هشت تن بده،

زیرا نمی‌دانی چه بلایی بر زمین واقع تواند شد.

3اگر ابرها پر از باران باشند،

آن را بر زمین خالی خواهند کرد؛

خواه درختی به سوی جنوب بیفتد خواه شمال،

در همان‌جا که افتاده است، خواهد ماند.

4آن که به باد نگاه می‌کند نخواهد کاشت،

آن که به ابرها می‌نگرد نخواهد دروید.

5چنانکه طریق باد را نمی‌دانی،

و نه این را که چگونه استخوانها در رَحِمِ زن آبستن شکل می‌گیرد،

عمل خدا را نیز که سازندۀ همه چیز است،

درک نتوانی کرد.

6بامدادان بذر خود را بِکار،

و شامگاهان دست خود را باز مدار.

زیرا نمی‌دانی کدام ثمر خواهد داد، این یا آن،

یا آنکه هر دو به یکسان نیکو خواهد بود.

جوانی و پیری

7نورْ شیرین است و دیدن آفتاب برای دیدگان، لذتبخش. 8اگر آدمی سالیان دراز زیست کند، بگذار در همۀ آنها شادی نماید؛ اما این را نیز باید به یاد داشته باشد که روزهای ظلمتْ بسیار خواهد بود. پس هر چه واقع می‌شود، بطالت است.

9ای جوان، در ایام جوانیِ خویش شادمان باش و بگذار دلت تو را در روزهای جوانی خوش سازد. در راههای دلت و بر وفق هرآنچه می‌بینی گام بردار، اما بدان که از بابتِ همۀ اینها خدا تو را به محاکمه خواهد آورد. 10پس کدورت را از دلت بیرون کن و بلا را از تن خویش دور نما، زیرا جوانی و ایام شباب زودگذر است.

Currently Selected:

جامعه 11: nmv

Highlight

Copy