Ісусавы прыпавесьціУзор

ФАРЫСЭЙ ДЫ МЫТНІК
Ісус зноў запрашае нас спытаць саміх сябе, дзе ляжыць нашая ўпэўненасьць, што мы праведныя — ў Хрысьце ці ў самакантролі?

Варта заўважыць, што нашыя ўчынкі сапраўды зьяўляюцца важнымі, і што пабожнае жыцьцё (а ня проста пабожныя думкі) — гэта тое, да чаго вучань Хрыста павінен імкнуцца безупынна. Гэта працэс, які завецца “асьвячэньне”. Але тыя ўчынкі не прыносяць нам збаўленьня; яны папросту зьяўляюцца рэзультатам нашага збаўленьня. Мы ніколі не давяраем нашым добрым учынкам збавіць нас, мы давяраем Хрысту і толькі Хрысту. Нашыя новыя ўчынкі — гэта адказ на незаслужаную любоў ды прабачэньне Ісуса, а ня сродак заслужыць або захаваць Ягоную любоў.

Калі вы ідзяце да Хрыста сёньня, ці ідзяце вы з пачуцьцём упэўненасьці ў тым, як добра вы выконваеце закон, альбо з пачуцьцём сьціпласьці, што вы ня здолееце быць праведнымі без Хрыста? Ці вашая душа пыхлівая ад усіх вашых добрых учынкаў? Ці яна, наадварот, сьціплая, бо любоў Хрыста перамагла ўсе вашыя няўдачы й прымірыла вас зь Ім?