Oorwinning Oor Angs Voorbeeld

Hoe om Angs te Hanteer

Noudat ons gepraat het oor wat angs is, hoekom ons dit behoort te vermy en die vernietigende gevolge wat dit op ons gesondheid kan hê, wil ek jou 'n paar vrae vra: Hoe hanteer jy jou angstigheid? Is daar 'n middel wat jy gebruik of 'n verhouding waarop jy staatmaak om jou daardeur te dra? Of ignoreer jy eenvoudig jou angstige gedagtes en gevoelens en hoop dat dit vanself sal verdwyn?

Baie mense wat ek ontmoet, verkies om hulle voortdurend te kwel oor hul probleme in plaas daarvan om hul aandag op die voorsiening van God te vestig. Hulle bly ongemaklik oor die toekoms en kan nie aan iets anders dink as die moeilike uitdagings wat voor hulle lê nie. Hul vrese is oorweldigend en voel dikwels onoorkomelik. Gevolglik laat die aanhoudende fokus op hul probleme hulle voel asof hul lewens nooit sal verbeter nie. 

As iets hiervan vir jou bekend klink, kan ek jou verseker dat die aanhoudende senuweeagtigheid wat jy voel, nie van God af kom nie (2 Timoteus 1:7). Die Here het nooit bedoel dat jy 'n meedoënlose aanslag van angs verduur nie. In plaas daarvan wil Hy hê dat jy jou bekommernisse en angs moet hanteer en Hom in elke aspek van jou lewe vertrou. 

In Matteus 6: 25-34, leer Jesus ons oor bekommernisse en die voorsiening wat God vir ons het. Hy het nie ontken dat angs bestaan ​​nie, maar het twee belangrike waarhede uitgewys waarna ons moet oplet:

1. Vrees bereik niks van waarde nie.

2. Vertroue in God verminder vrees.

Daar was 'n tyd in my lewe toe ek voor 'n verskriklike struikelblok in my geloof gestaan het. Ek kon nie verstaan ​​waarom ek sukkel of waarom ek so ontsteld was nie — dit het gevoel asof al die ander dinge in my lewe goed verloop. Ek onthou dat ek herhaaldelik vir die Here gebid het om my te help om Hom meer te vertrou. Om watter rede ook al, kon ek nie deur die onmoontlike muur breek wat my verhoed het om Hom te vertrou nie.

Uiteindelik het ek 'n paar wyse vriende wat vir God liefgehad het, gevra om te help. Ek het geweet dat hulle my uitstekende raad sou gee. Hulle was daartoe verbind om by my te staan — te bid en die gebeure in my lewe te bespreek — totdat die Vader vir ons gewys het wat aangaan en waar my onderliggende angs vandaan gekom het.

Ons het mekaar ontmoet en 'n paar dae lank gesels. Ek het hulle alles vertel wat ek oor my persoonlike geskiedenis kon onthou. Ek was vasbeslote om nie van die probleem af weg te skram nie, want ek moes dit eens en vir altyd hanteer. Ek het my getroue vriende alles vertel wat ek vir hulle kon vertel en het niks teruggehou nie. 

Toe vra een van my vriende my 'n vraag wat ek nooit sal vergeet nie: "Stel jou voor dat jou vader jou nou net in sy arms opgetel het en vashou. Wat voel jy?” Hy het direk na die kern van my probleem gegaan, en ek het in trane uitgebars. Ek kon vir 'n geruime tyd nie ophou huil nie. 

My pa is oorlede toe ek net nege maande oud was. Om hom op so 'n jong ouderdom te verloor, het 'n diepgaande leegheid, vrees en onsekerheid in my geskep waarvan ek nie eens bewus was nie. Toe ek kalmeer het, het my vriend weer gevra: “Wat voel jy, Charles?” Ek het vir 'n rukkie gedink en toe geantwoord: “Ek voel warm, veilig en aanvaar. Ek voel geliefd." Vir die eerste keer het ek verstaan dat God my liefhet — dat ek 'n egte, persoonlike verhouding met Hom kon hê. Besef asseblief, ek preek my hele lewe al oor die onvoorwaardelike liefde van die Here. Ek het in my kop geglo, maar ek het dit nooit voorheen diep in my gees ervaar tot op daardie dag nie. 

Het ek al ooit vir myself gesê dat die Here my nie liefhet nie? Nee. Het ek ooit God se liefde betwyfel? Nee. Wat was dus binne my wat die onvermoë geskep het om die Vader se liefde op 'n betekenisvolle manier te ervaar?

Dit was die behoefte van 'n klein seuntjie aan sy aardse pa, wat nooit bevredig is nie. My verstand het geleer om die pyn uit te skakel en sonder sy fisieke teenwoordigheid te oorleef. Niemand was skuldig nie. Ek het my pa egter nodig gehad, en dit het 'n invloed gehad hoe my gedagtes inligting oor die hemelse Vader verwerk het. Die verstommende ding was dat ek absoluut geen idee gehad het dat die self-beskermende denkpatrone en onderliggende angs eens bestaan ​​het, totdat hulle blootgestel is nie.

Om my voor te stel dat God soos 'n aardse vader is wat sy klein seuntjie vashou, was net wat ek nodig gehad het om die struikelblok te oorkom. Skielik het my stryd met God sin gemaak, en ek het uiteindelik naby aan Hom gevoel. Die erkenning van sy teenwoordigheid op so 'n intens tasbare manier, het die sluise van diepe verligting en vreugde geopen — en het my hele lewe en bediening heeltemal verander.

Vriend, jy besef nie wat jy nie van jouself weet nie. Niemand van ons weet nie. Om die verborge wonde en bekommernisse in ons lewens te ontdek, het ons die werking van die Heilige Gees nodig, wat ons op buitengewone maniere kan ondersoek en bedien (Romeine 8:26-27). Vertrou Hom om die geheime plekke van pyn in jou te openbaar en hanteer jou angstigheid eens en vir altyd.