PSALMS 104:1-23

Ek wil die Here loof! Here my God, U is baie groot, U is beklee met koninklike luister, U is met 'n kleed van lig omhul. Dit is U wat die hemelkoepel soos 'n tentdoek gespan en vir U 'n woonplek ingerig het oor die waters daarbo, U wat op die wolke ry, op die vleuels van die wind, U wat die winde u boodskappers maak, die weerligte u dienaars, U wat die aarde stewig gevestig het, sodat dit nooit sal wankel nie. Die groot waters het die aarde soos 'n kleed oordek, die waters het bo-oor die berge gestaan. Maar toe U die waters aanspreek, het hulle gevlug, voor die krag van u stem het hulle die wyk geneem. Hulle het oor die berge gespoel en in die laagtes weggevloei na die plek toe wat U vir hulle bestem het. U het 'n grens gestel waaroor hulle nie mag gaan nie: hulle mag die aarde nie weer oordek nie. U laat fonteine in die valleie ontspring en tussen die berge deur stroom. Daar kom al die wilde diere drink en die wildedonkies hulle dors les. Die voëls maak hulle neste langs die water en kwetter tussen die takke. Uit die hemel laat U dit op die berge reën, die aarde word versadig deur die reën wat U gee. U laat gras uitspruit vir die diere, en groen plante vir die mens sodat hy sy kos uit die aarde kan kry: wyn om mense se harte bly te maak, olie om die gesig te versorg, kos om die mens nuwe krag te gee. Die bome van die Here kry volop reën, die seders op die Libanon, dié wat Hy geplant het, waar die voëls hulle neste maak, en die reier sy huis in die boomtoppe bou. Die hoë berge is 'n tuiste vir die klipbokke, die rotse is 'n skuilplek vir die dassies. U het die maan gemaak om die vaste tye mee aan te gee, die son weet wanneer om onder te gaan. As U die donker bring en dit nag word, roer al die diere in die bos. Die leeus brul op soek na prooi: hulle vra hulle kos van God. As die son opkom, sluip hulle weg en gaan lê in hulle skuilplekke. Dan gaan die mens na sy werk toe, en hy werk tot die aand.