Numeri 11:1-15

En as die volk gekla het, was dit verkeerd in die oë van die HERE, en die HERE het dit gehoor; en sy toorn het ontvlam; en die vuur van die HERE het onder hulle gebrand en die wat in die uithoeke van die laer was, verteer. En die volk het Moses aangeroep; en toe Moses tot die HERE gebid het, was die vuur geblus. En hy het die plek Tabera genoem, omdat die vuur van die HERE onder hulle gebrand het. En die menigte wat onder hulle was, het begeer geword, en die kinders van Israel het ook weer geween en gesê: Wie sal ons vleis gee om te eet? Ons dink aan die vis wat ons verniet in Egipte geëet het; die komkommers en die spanspekke en die preie en die uie en die knoffel; Maar nou is ons siel verdroog: daar is niks buiten hierdie manna voor ons oë nie. En die manna was soos koljandersaad, en die kleur daarvan soos die kleur van bdellium. En die volk het rondgegaan en dit bymekaargemaak en in meule gemaal, of in 'n vysel geslaan en dit in panne gebak en koeke daarvan gemaak, en die smaak daarvan was soos die smaak van vars olie. En toe die dou in die nag op die laer geval het, het die manna daarop geval. Toe het Moses die volk hoor huil volgens hulle geslagte, elkeen by die ingang van sy tent; en die toorn van die HERE het baie ontvlam; Moses was ook ontevrede. Toe sê Moses vir die HERE: Waarom het U U kneg verdruk? en waarom het ek geen genade in U oë gevind nie, dat U die las van hierdie hele volk op my lê? Het ek al hierdie volk ontvang? Het Ek hulle gegenereer, dat jy vir My sou sê: Dra hulle in jou boesem, soos 'n pleegvader die suigling baar, na die land wat U aan hulle vaders met 'n eed beloof het? Waar moet ek vlees hê om aan al hierdie volk te gee? want hulle ween My en sê: Gee ons vleis, dat ons kan eet. Ek is nie in staat om al hierdie volk alleen te dra nie, want dit is te swaar vir my. En as jy so met my handel, maak my tog dood as ek genade in jou oë gevind het; en laat my my ellende nie sien nie.