Gewilde Bybelverse vanaf Eoin 14

Deel

Fágaim síoṫċám agaiḃ, ḃeirim mo ṡíoṫċam díḃ: ní mar ḃeir an saoġal a ḃeirim-se díḃ. Ná bíoḋ buaiḋreaṁ ar ḃur gcroiḋe, agus ná bíoḋ eagla ann.

Deir Íosa leis: Is mise an tsliġe, an ḟírinne, agus an ḃeaṫa. Ní ṫig aoinneaċ ċuig an Aṫair, aċt tríom-sa.

Ná bíoḋ buaiḋreaṁ ar bur gcroiḋe. Creideann siḃ i nDia; creidigiḋ ionnam-sa fosta.

Aċt an Cóṁḟurtuiġṫeoir, an Spiorad Naoṁ, a ċuirfeas an t-Aṫair uaiḋ i m’ainm-se, ḃéarfaiḋ sé teagasc na n-uile neiṫe díḃ, agus cuirfiḋ sé i gcuiṁne díḃ gaċ uile níḋ dá mbéiḋ ráiḋte agam-sa liḃ.

An té a ḃfuil m’aiṫeanta aige, agus a ċoiṁéadas iad, is é sin an té a mbíonn gráḋ aige daṁ. Agus an té a mbíonn gráḋ aige daṁ, béiḋ gráḋ ag m’Aṫair dó-san, agus béiḋ gráḋ agam-sa dó: agus foillseoċaiḋ mé mé féin dó.

Agus guiḋfiḋ mise an t-Aṫair, agus ḃéarfaiḋ sé cóṁḟurtuiġṫeoir eile díḃ le fanaċt agaiḃ go deo, Spiorad na fírinne, naċ féidir do’n tsaoġal a ġlacaḋ, mar naċ ḃfeiceann sé é, agus naċ n-aiṫneann sé e; aċt aiṫneoċaiḋ siḃ-se é: óir fanfaiḋ sé agaiḃ, agus béiḋ sé ionnaiḃ.

Agus cibé ar biṫ níḋ a iarrfas siḃ ar an Aṫair i m’ainm-se, ḋéanfaiḋ mise sin: ċun go ḃfaġaiḋ an t-Aṫair glóir san Ṁac. Má iarrann siḃ aon níḋ orm-sa i m’ainm féin, ḋéanfaiḋ mé sin.

Má tá gráḋ agaiḃ daṁ, coiṁéadaigiḋ m’aiṫeanta.

Is iomḋa árus i dtiġ m’Aṫar; dá mba naċ mbéaḋ, d’innseoċainn díḃ: óir tá mé ag dul ċun áit a ċur fá réir díḃ.

Agus má ṫéiġim, agus áit a ċur fá réir díḃ, tá mé ag teaċt arís, agus glacfaiḋ mé ċugam féin siḃ, ċun go raiḃ siḃ-se mar a mbím-se.

Deir Tomás leis: A Ṫiġearna, ní ḟuil a ḟios againn cá ḃfuil tú ag dul: agus cad é mar is féidir dúinn eolas na sliġe a ḃeiṫ againn?