Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Matvei 6

Pín

Ezmäi pangat kaik vägi, miše eläda Jumalan valdkundas i hänen tozioiktan tahton mödhe, siloi tö sat kaiken necen-ki.

Algat holdugoi homnižes päiväs, se iče pidäškandeb hol՚t ičesaze. Migo päiväle täudub ičeze holid.»

«Sen täht minä sanun teile: algat holdugoi ičetoi henges, siš midä söižit i joižit, algat holdugoi ičetoi hibjas, midä panda päle. Ei-ik heng ole enamb mi söm՚, a hibj enamb mi sobad?

No konz sinä loičed, mäne pertin südäimehe, saupta uks՚ i sid՚ loiče Tataleiž, kudamb om peitos. Sinun Tat, kudamb nägeb sen, mi om peitos, andab sinei paukan kaikiden edes.

Sikš loičkat muga: – Meiden taivhaline Tatam! Olgha pühä sinun nimi. Tulgha sinun valdkund. Tehkahas kaik sinun tahton mödhe täl-ki mal, kut taivhas.

Anda meile tämbei meiden jogapäiväine leib.

I pästa meile meiden velgad, kut mö-ki pästam meiden velgnikoiden velgad.

Ala ve meid manitushe, no päzuta meid pahaspäi. Sinun om vald i vägi i korged arv kaiken i igäks. Amin՚.

Ku tö prostit mehile heiden pahad tegod, ka teiden taivhaline Tat prostib teiden pahad tegod.

Kackat taivhan linduihe: hö ei semekoi, ei rahngoi, ei pangoi varha, i teiden taivhaline Tat sötab niid. Ved՚ tö olet arvokahambad mi lindud!

«Algat kerakoi ičeletoi elod man päl. Tägä kojeg i roste söba sen, i varghad tungesoiš pert՚he i vargastaba. Kerakat elod taivhaze. Sigä kojeg i roste ei sögoi sidä, i varghad ei voigoi tunktas südäimehe i vargastada. Kus oma teiden kal՚huded, sigä linneb teiden südäin-ki.

Niken ei voi služida kahtele ižandale. Ku hän ei navedi üht, ka tošt armastab; ku hän ühthe tartub, ka tošt hondostab. Teil ei voi ühtel aigal olda kaht ižandad: Jumalad i bohatust.»

I ku Jumal ninga sobitab heinän, kudamb tämbei kazvab normel, a homen linneb tactud päčhe, ka sidä enamban hän sobitab teid, vähäuskojad!

No konz sinä abutad gollile, algha sinun hur käzi tekoi, midä oiged käzi tegeb, miše sinun hüvä tego oliži peitos. Sinun Tat, kudamb nägeb sen-ki, mi om peitos, andab sinei paukan kaikiden edes.

«Kackat, algat abutagoi gollile rahvahan edes vaiše sen täht, miše hö nägižiba teid, ika et sagoi paukad taivhaližes Tataspäi.

Konz pühütat, algat tehkoi muiktad modod, muga kut koiverdelijad. Hö tegeba ičeze modon höšakoks, miše kaik homaičižiba heiden pühütandad. Todeks sanun teile: hö oma jo sanuded ičeze paukan. A konz sinä pühütad, sugi pä i peze mod. Siloi sinun pühütandad ei nägištagoi mehed, vaiše sinun Tat, kudamb om peitos. Sinun Tat, kudamb nägeb sen-ki, mi om peitos, andab sinei paukan kaikiden edes.»