Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Гелип чыкыш 6

Pín

Ол адамзады ярадандыгына өкүнди ве йүрекден гынанды.

Реб бүтин дүнйәдәки адамзадың бетпәллигиниң җуда чөкдердигини, оларың калбындакы ой-пикирлериниң ве ниетлериниң хемише писликден долудыгыны гөрди.

Йөне Нух Реббиң назарында мерхемет тапды.

Нухуң машгаласының кыссасы шейледир. Нух өз дөвүрдешлериниң арасында догручыл хем таква адамды. Ол Худайың хузурында гезди.

Реб «Өз ярадан ынсанларымы хайванлар, сүйрениҗилер ве гушлар билен бирликде ер йүзүнден сүпүрип ташларын. Чүнки Мен олары ярадандыгыма өкүнйәрин» дийди.

Бүтин дүнйәде адамлар көпелип башлап, олардан энчеме гызлар дүнйә инди. Ылахы барлыклар бу ынсан гызларының оваданлыгыны гөрүп, олардан өз халанларыны аяллыга алдылар. Шол себәпли Реб: «Мен адамзады эбедилик яшатмарын, чүнки олар тендир; онуң өмри йүз йигрими йыл болар» дийди. Шол заманда хатда ондан гиҗрәкки дөвүрлерде-де, дүнйәде нефиллер барды. Олар ылахы барлыклар билен ынсан гызларының несиллериди. Нефиллер гадым эйямдан бәри белли, ат-абрайлы гахрыманларды.

Нух Худайың буйран затларының хеммесини ерине етирди.

Худай Нуха шейле дийди: «Мен бүтин җанлы-җандарларың соңуна чыкҗак, чүнки олар зерарлы ер йүзи зулумдан долды. Мен олары ер билен биле ёк этҗек.

Өзүңе серви агаҗындан бир гәми яса; онда отаглар ясап, гәмә ичинден хем дашындан шепбик чал.

Худай ер йүзүндәки әхли җанлы-җандарларың азгынчылыга йүз урандыгыны гөрди.

Дири галмаклары үчин, бир эркек, бир уркачы эдип, җандарларың-да хер гөрнүшинден бир җүбүтини гәмә алып мүн.