Популярні біблійні вірші з Eoin 7

Поділитись

An té a ċreideas ionnam-sa, mar deir an scrioptúir, gluaisfiḋ as a ḃolg sroṫanna de uisce ḃeo.

Agus an lá mór deireannaċ de’n ḟéile, ṡeasuiġ Íosa, agus laḃair sé de ġuṫ árd, ag ráḋ: Má ḃíonn tart ar aoinneaċ, taraḋ sé ċugam-sa, agus ólaḋ sé.

Agus duḃairt sé seo fá’n Spiorad a ġeoḃaḋ an méid a ċreidfeaḋ ann: óir ní raiḃ an Spiorad bronnta go fóill, de ḃríġ naċ raiḃ Íosa go fóill ina ġlóir.

Ná taḃairigiḋ breiṫeaṁnas do réir an deallraiṁ, aċt taḃairigiḋ breiṫeaṁnas cóir.

An té a laḃras uaiḋ féin, bíonn sé i ḃfáṫaċ le n-a ġlóir féin; aċt an té atá i ḃfáṫaċ le glóir an té a ċuir uaiḋ é, tá sé sin fírinneaċ, agus ní ḟuil éagcóir ann.

D’ḟreagair Íosa iad, agus duḃairt: Ní liom féin mo ṫeagasc, aċt leis an té a ċuir uaiḋ mé.

Ní féidir do’n tsaoġal fuaṫ a ṫaḃairt díḃ-se: aċt tá fuaṫ aige orm-sa, de ḃríġ go dtaḃraim-se fiaḋnaise air, gurab olc a oibreaċa