Популярні біблійні вірші з Eoin 13

Поділитись

Ḃeirim aiṫne nua díḃ: Go raiḃ gráḋ agaiḃ dá ċéile, mar a ġráḋuiġ mise siḃ-se, go ngráḋuiġiḋ siḃ-se a ċéile mar an gcéadna. Ar seo a aiṫneoċas gaċ aoinneaċ gur deisciobail daṁ-sa siḃ, má ḃíonn gráḋ agaiḃ dá ċéile.

Ar an aḋḃar sin, má niġ mise ḃur gcosa-sa, agus gur mé an Tiġearna agus an Máiġistir: is cóir díḃ-se mar an gcéaḋna cosa a ċéile a niġe. Óir ṫug mise sompla díḃ, ċun go ndéanaḋ siḃ-se, mar a rinne mise liḃ-se.

Duḃairt Íosa leis, ġá ḟreagairt: Ní ḟuil a ḟios agat anois cad é tá dá ḋéanaṁ agam, aċt béiḋ a ḟios agat ina ḋiaiḋ seo.

Amén, amén, adeirim liḃ: ní ḟuil an semḃíseaċ níos mó ná a Ṫiġearna: ná ní ḟuil an t-abstal níos mó ná an té a ċuir uaiḋ é.

Má tá a ḟios agaíḃ na neiṫe sin, is beannuiġṫe a ḃéas síḃ, má ġní siḃ iad.

Éiriġeann sé ó’n tsuipéar, agus baineann de a ċuid éadaiġ: agus ag glacaḋ línéadaiġ dó, ċuaċ sé ṫart air é. Annsin cuireann sé uisce isteaċ i méis, agus ṫoisiġ sé a niġe cosa na ndeisciobal, agus á dtriomuġaḋ leis an línéadaċ a ḃí fá n-a ċoim.