Популярні біблійні вірші з Eoin 10

Поділитись

Ní ṫig an gadaiḋe, aċt a ġoid, agus a ṁarḃaḋ, agus a ṁilleaḋ. Ṫáinic mise ċun go mbéaḋ beaṫa acu, agus go mbéaḋ sí acu níos iomláine.

Is mise an t-aoḋaire maiṫ. Ḃeir an t-aoḋaire maiṫ a ḃeaṫa ar son a ċaoraċ.

Éisteann mo ċaoiriġ-se le mo ġuṫ: agus aiṫnim-se iad, agus leanann siad mé

Agus ḃeirim-se beaṫa ṡíorraiḋe dóíḃ: agus ní ċaillfear go deo iad, agus ní ḟuadóċaiḋ aoinneaċ as mo láiṁ iad.

Is mise an doras. Má’s tríom-sa a raċas aoinneaċ isteaċ, slánóċar é: agus raċaiḋ sé isteaċ, agus amaċ, agus ġeoḃaiḋ sé beaṫuġaḋ.

Is mise an t-aoḋaire maiṫ: agus aiṫnim-se mo ċuid féin, agus aiṫneann mo ċuid féin mise.

Tá an níḋ a ṫug m’Aṫair daṁ níos mó ná gaċ uile níḋ: agus ní ṫig le h-aoinneaċ fuadaċ as láiṁ m’Aṫar. Is aon mise agus an t-Aṫair.

Mar aiṫneas m’Aṫair mise, agus aiṫnim-se m’Aṫair: agus ḃeirim mo ḃeaṫa ar son mo ċuid caoraċ.

Ní ṫógann aoinneaċ uaim í: aċt is uaim féin a ḃeirim uaim í, agus tá sé ar mo ċumas í ṫaḃairt uaim: agus tá sé ar mo ċumas í ġaḃáil ċugam arís. Fuair mé an aiṫne sin ó m’Aṫair.

Ar an aḋḃar sin, duḃairt Íosa leo arís: Amén, amén, adeirim liḃ, gur mise doras na gcaoraċ.

Aċt an buaċaill fostóiḋ, agus an té naċ é an t-aoḋaire é, agus naċ leis féin na caoiriġ, tċí sé an mactíre ag teaċt, agus fágann sé na caoiriġ agus teiċeann sé: agus fuaduiġeann an mactíre na caoiriġ, agus scaipeann sé iad

Amén, amén adeirim liḃ: an té naċ dtéid isteaċ ar an doras go cró na gcaoraċ, aċt a ṫéid suas bealaċ eile, is gadaiḋe agus sladaire é.