Популярні біблійні вірші з Ioan 4

Поділитись

Duw sydd Yspryd, a’r sawl a’i haddolant ef, rhaid yw iddynt ei addoli ef mewn yspryd, a gwirionedd.

Ond dyfod y mae’r awr, ac yn awr y mae hi, pan addolo y gwir addol-wŷr y Tâd mewn yspryd, a gwirionedd: canys y Tad a fynn y cyfryw rai iw addoli ef.

Ond pwy bynnac a yfo o’r dwfr yr hwn a roddwyfi iddo, ni sycheda yn dragywydd, eithr y dwfr yr hwn a roddwyfi iddo, a fydd ynddo yn ffynnon o ddwfr yn tarddu i fywyd tragywyddol.

Iesu a attebodd, ac a ddywedodd wrthi, pes adwaenit ti ddawn Duw, a phwy yw yr hwn sydd yn dywedyd wrthit, dyro i mi ddiod, tydi a ofynnasid iddo ef, ac efe a roddase i ti ddwfr bywiol.

Iesu a ddywedodd wrthynt, fy mwyd i iw gwneuthur o honofi ewyllys yr hwn a’m hanfonodd, a gorphen ei waith ef.

Y wraig a ddywedodd wrtho, Arglwydd, nid oes gennit ti ddim i godi dwfr, a’r pydew sydd ddwfn: o ba lê gan hynny y mae gennit ti ddwfr bywiol?

Y wraig a ddywedodd wrtho ef, mi a wn y daw Messias yr hwn a elwir Crist, pan ddelo hwnnw, efe a fynega i ni bob peth. Iesu a ddywedodd wrthi hi, myfi ydwyf [hwnnw] yr hwn sydd yn ymddiddan â thi.

Deuwch, gwelwch ddyn yr hwn a ddywedodd i mi yr hyn oll a’r a wneuthym, onid efe yw Crist?