Sara

Sara İbrahim Peygamberin karısıydı. Allah İbrahim’e söyledi kendi evini ve memleketini bırakıp yeni bir yere taşınsın. İbrahim nereye gideceğini bilmeden lazımdı Allah’a güvenerek evinden çıksın. İbrahim Allah’ın sözünü dinledi. Sara’yla beraber akrabalarından uzaklaştılar. Sara’nın kızanları yoktu.

Sara’yla İbrahim çadırlarda (palatkalarda) yaşıyorlardı. Çok yer gezdiler. Hayvanlarını güderek gezdiler.

Allah’ın söz ettiği memlekete vardılar. Allah bu yeri İbrahim’in kızanlarına vereceğine söz verdi. Ama hala kızanları yoktu. Sara çok yaşlıydı. 90 yaşındaydı.

Bir gün Rab insan görünümünde İbrahim’i ziyaret etti. Sara ziyaretçiler için ekmek yaptı ama onlarla beraber yemedi. Sara çadırında saklayarak konuşmalarını dinledi.

Rab İbrahim’e Sara’nın bir sene sonra oğul doğuracağına söz verdi. Çadırda Sara güldü. Rab Sara’nın güldüğünü biliyordu ama kızmadı. İnsanlar için olmayacak şeyler Allah için olur. Aslında ondan önce Rab İbrahim’e oğlunun adı İshak olsun diye buyurdu. İshak demek “güler“ demek.

Bir sene sonra İshak doğdu. Sara, “Allah yüzümü güldürdü” dedi, “Bunu duyan herkes benimle birlikte gülecek.” İshak’a her baktığı zaman kendisini güldüren mucizeyi hatırlayacaktı.

Allah insanları güldürmeyi seviyor. İnsanlara olmayacak şeyleri yapıyor. Karşımızda olmayacak gibi gözüken bir şeyi gördüğümüz zaman gülen Sara’yı hatırlayalım. Biz de Sara gibi gülelim çünkü Allah’ımız olmayacak şeyleri yapıyor.