Tanrı'nın Kalbi PeşindeÖrnek

GÜNAH VE TÖVBE

Araba kullanmayı ilk öğrendiğimde, annem bazı ayak işleri yapmak için evden ayrılmadan önce arabasını garajdan çıkarmamı istedi. Anahtarlarını alıp arabayı geri geri çıkarmaya başladım ama bu sırada ön tamponunu duvara sürttüm. Öfkeleneceğini düşündüm ve hemen olanları örtbas etmenin yollarını düşünmeye başladım. Neyse ki, derin bir nefes aldım ve ona gerçeği söylemeye karar verdim. Şükürler olsun, beni hemen bağışladı! Hala arabayı tamir etmem gerekiyordu, ama yaptığım şeyi itiraf etmeye karar verdiğimde tüm korkum ve endişem yok oldu.

İşte, kaçınılmaz bir gerçek: hepimiz günahkarız. Her birimiz, zaman zaman yapmamamız gereken bir şey yapmışızdır. Muhtemelen her birimiz günah işledikten sonra gelen karar anını da yaşamışızdır. Korkuyla kendimize, "Yaptıklarımı itiraf mı etmeliyim, yoksa saklamaya mı çalışmalıyım?" diye sorarız. Derinlerde hepimiz günahımızın gizli kalmasını umarız, ama gerçekte öyle olmaz.

2. Samuel 11-12. bölümlerde Davut bu dersi zor yoldan öğrendi. Günah döngüsü, ordusunun geri kalanıyla savaşa gitmeme kararıyla başlar. Bunun yerine Yeruşalim'de kalır ve sadık askeri Uriya'nın karısı Bat-Şeva ile zina yapar. Bat-Şeva'nın hamile olduğunu öğrendiğinde, bunu örtbas etmek için elinden geleni yapar ve sonunda Uriya'nın savaş alanında öldürülmesine neden olur. Davut muhtemelen günahını başarılı bir şekilde gizlediğini düşünmüştü, fakat hiçbir şey Tanrı'dan gizli değildi. Tanrı, Natan'ı olanlar konusunda Davut'la yüzleşmesi için gönderir ve Davut sonunda itiraf eder. Her ne kadar eylemlerinin sonuçlarına hâlâ katlanmak zorunda olsa da, Tanrı'nın işinin farkına varır; O'nu övmeye ve O'na tapınmaya karar verir.

Davut'un günahına bakıp "En azından o kadar kötü bir şey yapmadım" diye düşünmek kolay. Ama ne kadar büyük ya da küçük olursa olsun, tüm günahların yıkıcı olduğunu biliyoruz. Günahlarımızın gizli kalmasını isteriz ama yaptığımız, söylediğimiz, hatta düşündüğümüz hiçbir şey Tanrı'dan gizli değildir. Fakat yanlış yaptığımız her şeyi bilmesine rağmen, Tanrı yine de bizi bol bol bağışlamak istiyor. Günah işlediğimizde iki seçeneğimiz var: Bunu saklamak ve gerçek gün ışığına çıkana kadar utanç ve suçluluk duygumuzun bizi rahatsız etmesine izin vermek ya da yaptığımız her şeyi bilen ve bizi zaten bağışlamış olan Tanrı'ya bunu itiraf etmek. Basitçe ışıkta yürümeyi seçseydik, bugün bile, hepimiz ne kadar sevinç ve özgürlük deneyimleyecektik, merak ediyorum.

KENDİNİZE SORUN: Sizi üzen hangi şeyleri sakladınız? Bunu birisine söyleseydiniz kendinizi ne kadar fazla özgür hissederdiniz? Bunun için dua edip Tanrı'ya itirafta bulundunuz mu? Hayatınızda kime düzenli olarak itirafta bulunup birlikte ışıkta yürüyebilirsiniz?