Her Şeyi Vermek…Ve Hepsini Geri AlmakÖrnek

Kalıcı Bir Miras

Hayatın çeşitli aşamalarında sorular farklıdır. Yirmili yaşlarımızda şu soruyu sorma eğilimindeyiz: "Kiminle evleneceğim ve kariyerim ne olacak?" Otuzlu yaşlarımızda, "Kariyerimde nasıl yer edinebilirim ve çocuklarımın gelişimi nasıl olacak?" diye sormaya başlarız.

Kırklı yaşlara geldiğimizde sorularımız: "Gerçekten istediğim iş bu mu ve hayat neden bu kadar zor?" Ellili yaşlarımızda hem geriye hem de ileriye bakmaya başlarız: "Şimdiye kadar durum nasıl oldu ve önümüzdeki yirmi beş yıl içinde önemli olan ne yapacağım?"

Altmışlı yaşlarımıza geldiğimizde, "Sağlığım dayanacak mı ve torunlarımı ne zaman göreceğim?" gibi daha basit sorular sorarız. Yetmişli yaşlarımızda ise gerçekten geriye dönüp şu soruyu sormaya başlarız: "Tüm bunlara değdi mi veya birisi hatırlayacak mı?"

Seksen yaşındayken, büyük olasılıkla sahip olduklarımız daha az parlar. Öte yandan bize büyük mutluluk veren şeylerse soyut olanlardır:

• Bir arkadaşınızdan gelen telefon
• Eşinizin elinin dokunuşu
• Tanrı'nın yaratışını gözlemleyerek sessiz bir yürüyüş
• Çocuklarınızın varlığı
• Torunlarınızın kahkahaları

Hayatla ilgili soruların komik yanı, sonda sorduğumuz soruların, başlamamız gereken sorular olmasıdır. Sonumuzu düşünmeden anlamlı bir yaşam yaratmak zordur: Hayatımız, ailemiz ve çocuklarımızla ilgili olarak ne umuyoruz, ne hayal ediyoruz?

Ölümlülüğümüzle, anlam ve başarı duygumuzla ilgili olarak ertelediğimiz bazı soruları şimdi ele almaya başlayabileceğimizi umuyorum. Bitişlerden değil, kalıcı miraslardan bahsettiğimizi göreceğimizi ümit ediyorum.

Uygulama: Sizce başarı nasıl bir şey? Hayatınızın sonuna geldiğinizde başarı farklı görünecek mi?