Her Şeye Rağmen Tanrı Beni Derinden Seviyor

Baba ile olan yeni yaşamınızın girdabındaki bir sonraki uyanış, ileriye dönük bir adımdan ziyade geriye dönük bir adım gibi hissettirebilir. Tanrı arzuladığınız ve muhtaç olduğunuz bir şeyi, yani sıcak karşılandığınız bir evi size vaat ediyor. Fakat içinizde bir şeyler buna direnmek isteyebilir. Göksel Babanız tarafından evde karşılanmak ve hiçbir sorunun sorulmadığı aileye alınmak, şimdiye dek epeydir çok uzaklarda dolanıp duran biri için tamamen gerçek dışı görünebilir.

Yolculuğunuzun bu evresi sizin sevgiye uyanışınızdır. Bu noktada şöyle diyerek başlıyoruz, "Ben bunu hak etmiyorum." Tanrı'nın bizi kabullenişi çok inanılmazdır. Ama Tanrı'nın söylediği ve yaptığı, hak ettiğimizi düşündüğümüzün tamamen tersidir ve öyle ki en şaşırtıcı şeyi kavramamızı sağlar: "Her şeye rağmen Tanrı beni derinden seviyor"

Eve dönüşümüze neden ruhsal bir savaşın eşlik ettiğini söylediğimizi anlayabilirsiniz. Kendimize dair bir takım inançlarımız var fakat Tanrı'nın kanaati farklıdır. Biz başarısızlık ve utançla dolu geçmişimize bakarız, fakat Tanrı sevgi ve şefkatle kim olduğumuza bakar.

İşte bu yüzden bu uyanış çok büyük bir ilerlemedir. Belki de ilk kez anlıyoruz ki hiçbirimiz ikinci bir şansı hak etmez, hiçbirimiz bağışlanmayı hak etmez ve biz koşulsuz şartsız sevilmeyi kesinlikle hak etmiyoruz. Ama seviliyoruz! Seviliyorsunuz! Bunu hak etmiyorsunuz, ama Tanrı yine de bunu size veriyor.

Eğer siz de çoğumuz gibiyseniz, utancın nasıl hissettirdiği konusunda her şeyi biliyorsunuzdur. Utanç şöyle fısıldar, "Gerçekten önemsizsin" ve "Sevilecek bir yönün yok." Yine utanç şöyle haykırır, "Artık başka şansın kalmadı!". Utanç kendimizi kınamamıza neden olur, bu yüzden lütufla ilk karşılaştığımızda kendimizi "Bunu hak etmiyorum" diye tekrar ederken buluruz.

Sizi siz yapan şeylerin geçmiş hatalarınız ve başarısızlıklarınız olmasına izin vermeyin. Bu utancın sesidir. Sizi siz yapan şimdiye dek yaptıklarınız veya yapmadıklarınız değildir. Size yapılanlar da değildir. Siz, Tanrı'nın söylediği kişisiniz. Yani O'nun çocuğusunuz.

İçinizde süregelen bir ruhsal savaş hissediyor musunuz? Eğer evetse, bunu nasıl tanımlardınız?