Seçilmiş: Kendinize Her Gün Müjde'yi HatırlatınÖrnek

Kutsal Kitap'taki "kutsanmış" kelimesinin David Bentley Hart tarafından yapılan çevirisini okuduğumda neredeyse kitabı düşürüyordum. Ünlü bilim adamı, kutsanmış kelimesinin kültürümüzde anlamını ne kadar yitirdiğinden bahsediyor: Aşağı yukarı "şanslı" veya "mutlu" olarak kullanılıyor. Bunun yerine Hart, gerçek anlamın mest olmak veya sevinçli mutluluğa daha yakın olacağını söylüyor.

Tanrı'nın Müjde'de bizim için yaptığı budur: O bizi mutlulukla doldurana kadar, bize akla gelebilecek her sonsuz kutsamayı verir!

Günlük seçimimiz, mücadelemiz, günlük denememiz, bu gerçeği hatırlayıp hatırlamamak, fark edip etmemek ve onda yaşayıp yaşamamaktır.

Bu koşullara bağlı değildir. Gerçekten değildir. Genç bir adam olan Meisha bunu bana asla unutmayacağım bir şekilde öğretti.

Meisha, savaşın parçaladığı bir ülkede mülteciydi. Köyü ve bildiği her şey baskıcı bir ordu tarafından yok edildi. Yağmurlu bir ormanda silahın namlusuna bakarak bir askerin ikmal malzemelerini taşımak suretiyle hamal olmaya zorlandı. Tıpkı İsa'nın zamanında bir Romalı askerin, bir kişiyi bir kilometre boyunca eşyalarını taşımaya zorlaması gibi.

Sonra bir gün bir asker, Meisha'yı silah zoruyla bir kara mayınını sökmeye zorladı. Mayın patladı ve Meisha bir anda iki elini ve iki gözünü kaybetti. Öldüğünü sanıp onu orada bıraktılar ama o ölmemişti.

Birkaç yıl önce birisi acı çeken Kurtarıcı'nın hikayesini onunla paylaştı. Acısını bilen bir Tanrı ile özdeşleşti. Hayatı muhteşem bir şekilde değişti.

Meisha, Müjde hakkında o kadar mutlulukla dolu bir heyacana sahip ki, İsa'yı duymamış olanlarla Müjde'yi paylaşabilmek için insanlarla birlikte bir mülteci kampından diğerine gidiyor.

Meisha'nın sevinci yayılıyor. Görebilen, iki eli olan ve bir mülteci kampında hayatta kalma yoksulluğu içinde yaşamayan çoğu insandan çok daha mutlu. Sevinci çarmıh için minnettarlığından kaynaklanıyor. Meisha kısa süre sonra, sonsuza dek Mesih'le birlikte olacağını biliyor.

Meisha, bir mülteci kampının ortasında Müjde'nin verdiği mutluluğu göstererek bunu örnek olarak sergiledi. O, "çünkü geçici, hafif sıkıntılarımız bize, ağırlıkta hiçbir şeyle karşılaştırılamayacak kadar büyük, sonsuz bir yücelik kazandırmaktadır" diyen elçi Pavlus'un yazılarını somutlaştırmaktadır (2. Korintliler 4:17).