Mesih'in Dirilişi SavunmasıÖrnek

Dirilişi Eleştirenlere Yanıt

Mesih'in dirilişine karşı eleştirmenler tarafından ileri sürülen iddialardan biri: "Mesih aslında çarmıhta ölmedi!" Bu suçlama, "Bayılma teorisi" olarak bilinmeye başladı. Teori, İsa'nın yorgunluktan, acıdan ve aşırı kan kaybından bayıldığını veya kendinden geçtiğini iddia ediyor. Dahası, mezara konulduğunda, mezarın serinliği veya rutubeti sonucu bir şekilde dirilmiştir. Daha sonra bilinci yerine geldiğinde dışarı çıktı ve yanlışlıkla efendilerinin ölümden dirildiğini sanan öğrencilerine göründü!

Bu teorinin aksine, Roma geleneğine göre, ellerinden bir mahkum kaçarsa Romalı cellatların bunun bedelini hayatlarıyla ödemek zorunda kalacaklarının bilinmesi gerekir. Ayrıca İncil kayıtları, İsa'nın çarmıhta öldüğünü doğrulamaktadır. Bu, Romalı askerin İsa'nın böğrüne bir mızrak saplayarak kan ve su akışını sağlamasıyla belgelenmiştir. Ancak bu doğrulama yapıldıktan sonra askerler, onun ölümünü hızlandırmak için bacaklarını kırmaya gerek olmadığını hissettiler.

Üstelik, bayılma teorisi oldukça makul görünüyor, ta ki bazı çok önemli soruları dikkate alana kadar: A. Yiyecek, su ve tıbbi bakım olmadan nemli bir mezarda üç gün hayatta kalabileceğine inanmak mümkün mü? B. Baharatla kaplı mezar kıyafetleri içinde yaralı olarak hayatta kalabilir miydi? C. Mezar kıyafetlerinden kurtulmaya gücü yeter miydi? D. Ağır taşı mezarın ağzından uzaklaştırıp aynı zamanda Romalı muhafızları yenebilir miydi? Soru D'de yaptıklarından sonra çivilerle delinmiş ayakları üzerinde kilometrelerce yürümek zorunda kalacaktı. Bu ve bunun gibi pek çok soru teoriyi tartışmaya açıyor.

Aslında, bu teorinin dirilişle ilgili vermeye çalıştığı cevaplardan çok sorulara yol açması kaçınılmazdır. Dirilişe hiç inanmayan Alman eleştirmen David Strauss, 'İnsanlar için İsa'nın Hayatı' kitabında şöyle yazar: “Mezardan yeni çıkmış yarı ölü, zayıf ve yaralı olarak sürünen, tıbbi tedaviye, bandaja, güçlenmeye ve şefkatli bakıma ihtiyacı olan ve sonunda acıya yenik düşen birinin, öğrencilere, ölüme ve mezara galip geldiği ve yaşam prensi olduğu izlenimini verebilmesi imkânsızdır. Bu gelecekteki hizmetlerin temelinde yatıyordu. Böyle bir diriliş, yaşamda ve ölümde insanların üzerinde kalan izlenimi ancak zayıflatabilirdi -ya da olsa olsa hüzünlü bir sesle duyurabilirdi- ama hiçbir şekilde üzüntülerini coşkuya çeviremez, saygılarını tapınmaya yükseltemezdi.”