การสรรเสริญ: พระคุณพระเจ้าในเรื่องราวของคุณตัวอย่าง

ครั้งนั้นฉันหลง

เรื่องของนิวตันสามารถสรุปได้ด้วยประโยคนี้: “ครั้งนั้นฉันหลงพระองค์ตามหาาไม่”

เราจะได้รับการพบได้เมื่อเรารู้ว่าเราหลงทาง เมื่อเราตระหนักว่ามันมีทางที่ถูกต้อง แต่เราไม่ได้อยู่บนเส้นทางนั้น นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้ว่าเราต้องการการช่วยเหลือเพื่อให้ได้พบเส้นทางนั้น

ความจริงก็คือ หากไม่มีพระเยซู เราทุกคนก็หลงทาง เราอาจไม่ได้หลงทางทางกายภาพ แต่จิตวิญญาณของเราหลงทาง

พระคัมภีร์ได้อธิบายความหมายของการหลงทางไว้ดังนี้:
"ท่านทั้งหลายตายโดยการละเมิดและการบาปของท่าน เมื่อก่อนพวกท่านเคยดำเนินชีวิตในการบาปนั้นตามวิถีของโลกนี้ ตามผู้ครอบครองที่มีอำนาจในฟ้าอากาศ คือวิญญาณที่ทำกิจอยู่ในพวกคนที่ไม่เชื่อฟังในเวลานี้" (เอเฟซัส 2:1-2 )

เมื่อเราหลงทาง หมายถึงเรากำลังใช้ชีวิตอยู่ในความบาป—การทำผิดที่เป็นการต่อต้านกฎที่สมบูรณ์แบบของพระเจ้า เราไม่สามารถแยกแยะได้ระหว่างการทำบาปและความชอบธรรม และเราไม่ได้เดินตามพระเยซูแต่เลือกที่จะเดินตาม “วิถีของโลกนี้” วิถีของโลกอาจจะมอบชีวิตที่ดี แต่แท้จริงแล้วมันนำไปสู่ความหายนะและความตายในที่สุด

พระองค์ตรัสตอบเขาว่า “ถ้าใครรักเรา คนนั้นจะประพฤติตามคำของเรา และพระบิดาจะทรงรักเขา แล้วเราทั้งสองจะมาหาเขาและจะอยู่กับเขา (ยอห์น 14:23 ).

ข่าวดีก็คือมันมีทางที่เราจะได้รับการพบและกลับสู่บ้านของพระเจ้า เราไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตอยู่นอกบ้านของพระองค์ตลอดไปเพราะไม่มีประตูใดที่ล็อกไว้ แต่เราจะถูกพบหากมีคนอื่นมาเพื่อเข้ามาหาเรา

นั่นเป็นเหตุผลที่พระเยซูมา ในลูกา 19:10 เขากล่าวว่า “เพราะว่าบุตรมนุษย์มาเพื่อจะแสวงหาและช่วยผู้ที่หลงหายไปนั้นให้รอด”

“เพราะพระบุตรมาเพื่อหาและช่วยคนที่หลงหายให้รอด”

พระเยซูทรงเป็นผู้ที่ตามหาและช่วยผู้ที่หลงทางและนำทางแต่ละคนกลับกลับมาหาพระองค์

สิ่งนี้เมื่อรวมกับจอห์น นิวตัน เราร้อง ครั้งนั้นฉันหลงพระองค์ตามหา