หัวใจแห่งการนมัสการตัวอย่าง

นมัสการอย่างเป็นอิสระ 

 บางทีแนวคิดเรื่องการยกชูมือขึ้นเพื่อนมัสการอาจเป็นสิ่งที่คุณไม่คุ้นเคย ไม่ได้อยู่ในภูมิหลังของคุณมาก่อน คุณไม่เคยทำและรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ คุณไม่อยากถูกกดดันให้ยกมือขึ้น นี่ไม่ใช่คุณ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจได้ แต่มีบางอย่างที่จะพูดมากกว่านั้น ลึกลงไปในใจมีหลายครั้งที่คุณอยากจะยกชูมือของคุณขึ้นต่อพระเจ้า

มีหลายครั้งที่คุณอยากจะยกชูมือขึ้นของคุณขึ้นต่อพระเจ้าเบื้องบนเพราะว่านี่เป็นการแสดงออกตามธรรมชาติของความชื่นชมยินดี และการนมัสการจากหัวใจ คุณรู้สึกบางอย่าง บางอย่างที่ลึกลงไปในใจ คุณรู้สึกถึงบางอย่างข้างในและคุณอยากแสดงความรู้สึกแห่งความชื่นชมยินดีและการสรรเสริญออกมา คุณอยากแสดงออกมาด้วยเสียงและด้วยมือของคุณ มือขอคุณอยากโบยบินขึ้นไปสู่สวรรค์ หรือคุณอาจอยากตบมือ ยืนขึ้น คุกเข่าลง หรือเต้นรำ คุณอยากแสดงออกด้วยทั้งหมดที่คุณเป็น - จิตใจ เสียง และร่างกาย - สิ่งที่คุณรู้สึกอยู่ภายในคือความลึกซึ้งของการสรรเสริญและความชื่นชมยินดีของคุณ 

ลองคิดถึงการแข่งอเมริกันฟุตบอล เป็นนัดชิงชนะเลิศ เป็นเกมที่ดุเดือดตื่นเต้น คะแนนเสมอกันอยู่ เหลือเวลาเพียงไม่กี่วินาที ทีมของคุณขว้างลูกผ่านไปอย่างหมดหวังไปจนถึงปลายสุดสนาม (end zone) และทำคะแนนได้ พวกเขาคว้าชัยชนะและทั้งสนามก็แทบระเบิดออก มือและแขนชูร่อนอยู่ในอากาศ ผู้คนก็ตะโกนโห่ร้อง ตบมือและคำราม นี่ไม่ใช่การปรบมือแบบสุภาพเหมือนดูกอล์ฟ ไม่มีใครนั่งอยู่เฉยๆ ได้ แน่นอนว่าทำไม่ได้หรอก! เราอยากแสดงออกถึงความรู้สึกในใจเรา นี่เป็นสิ่งที่ปรกติและเหมาะสมที่สุด นี่เป็นวิธีที่พระเจ้าทรงสร้างเรา เมื่อผมร่วมในการนมัสการกับประชากรของพระเจ้า มีเวลาที่ผมรู้สึกอย่างยิ่งว่า ผมควรยกมือขึ้นต่อพระเจ้าเหมือนกับที่ผมยกเสียงขึ้นต่อพระองค์ เป็นสิ่งที่รู้สึกว่าถูกต้อง รู้สึกดี รู้สึกในแบบที่พระเจ้าทรงอยากให้รู้สึก อย่ารู้สึกถูกกดดัน ให้รู้สึกเป็นอิสระ ร้องออกมาให้สุดเสียงเพื่อสรรเสริญและชื่นชมยินดีอย่างที่คุณรู้สึกในหัวใจ