ความโศกเศร้าด้วยความหวังหลังจากการแท้งบุตรและความสูญเสีย โดย Adriel Bookerตัวอย่าง

วันที่ห้า

เชิญชวนให้คร่ำครวญ

ข้อพระคัมภีร์: สดุดี 130:1-2

ไม่มีสิ่งใดที่ฉันเคยประสบมา ทำให้ฉันหมดหวังในความหวัง แผ่นดินของพระองค์ทรงตั้งอยู่ มากไปกว่าการนั่งบนโถชักโครกแล้วให้ก้อนเลือดไหลออกมาจากครรภ์ของฉัน ฉันไม่เคยร้องไห้หนักอะไรขนาดนี้ หรือว่าหวังไว้มาก

ในขณะที่ฉันกำลังโศกเศร้ากับการสูญเสียลูกน้อย ฉันได้ใคร่ครวญพระคัมภีร์เพลงคร่ำครวญ คร่ำครวญเป็นภาษาของความเศร้าโศกกับความหวังในการคลอดลูก มันเป็นเรื่องใหม่สำหรับฉัน ฉันอึดอัดและไม่คุ้นเคยเลย ฉันเติบโตมากับการร้องเพลงสรรเสริญว่าพระเจ้ายิ่งใหญ่อย่างไร จิตวิญญาณของฉันติดตามพระองค์อย่างไร และพระเยซูทรงส่องสว่างอย่างไร แต่เสียงร้องนั้นเป็นความปวดร้าวและความแตกสลาย ฉันต้องเรียนรู้ความมืด กางแขนออก และเดินไปข้างหน้า

คร่ำครวญเป็นมากกว่าความโศกเศร้า การคร่ำครวญเป็นความอยุติธรรม ปะปนเข้ากับความเจ็บปวด มากกว่าครึ่งหนึ่งของพระคัมภีร์ สดุดี เป็นการคร่ำครวญ—ทั้งส่วนรวมและส่วนตัว—และมันเป็นทั้งหมด แต่ขาดไปจากบทเพลงในทุกเช้าวันอาทิตย์ เราสบายใจกับการร้องเพลงสรรเสริญชัยชนะของพระเยซูมากกว่าการจะยึดติดกับเหตุผลส่วนตัวของเราเป็นอย่างแรกและนั่นเมื่อความเจ็บปวดมาเหมือนลูกบอลที่พุ่งมาที่เราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

การคร่ำครวญได้ชวนเราให้ไปยังที่ว่างที่จำกัด พระคำ ที่จำกัดบ่งบอกถึงแนวคิดของจุดเริ่มต้น—ช่องว่างระหว่างสิ่งที่เคยเป็นและสิ่งที่กำลังจะเป็น ความหมายคือการก้าวไปข้างหน้าสู่สิ่งใหม่ แต่ไม่ใช่การเริ่มเปลี่ยนแปลงจากตรงกลาง Liminal space อาการของความรู้สึกที่อึดอึดเมื่อต้องอยู่ในสถานที่หนึ่งที่ใด แม้มันจะเป็นที่ที่คุ้นเคยก็ตาม นั่นทำให้รู้สึกถึงความงุนงงสับสันเพราะมันเป็นแบบนั้น

ท่ามกลางความเศร้าโศก ดูเหมือนว่าโลกเก่าของคุณกำลัจะพังทลายและคุณยังไม่ได้มองเห็นโลกใบใหม่ คุณอาจรู้สึกกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าสู่ความเชื่อใหม่ เหมือนที่คุณเชื่อว่า พระเมตตาของพระเจ้าไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ของคุณ หรือการวัดจากมาตรฐานที่คุณใช้เมื่อชีวิตของคุณสุขสบายดี (ฉันไม่รู้เกี่ยวกับคุณ แต่บางครั้งฉันรู้สึกผิดเมื่อฉันอยู่ในช่วงเวลาที่แสนดีและประกาศว่า “พระเจ้าไม่ทรงดีหรือ” ฉันลืมที่จะประกาศถึงพระเมตตาของพระองค์ในขณะที่ความเจ็บปวดของฉันได้รับการรักษา)

มันเหมือนกับการเรียนรู้ที่จะลืมตาในน้ำ แม้ว่าคุณรู้ว่ามันเป็นไปได้ แต่ในตอนแรกมันรู้สึกอึดอัด น่ากลัว และยุ่งยาก และยิ่งฝึกฝนมากเท่าไหร่ คุณก็จะรู้สึกเป็นธรรมชาติและปลดปล่อยมากขึ้นเท่านั้น เบิกตากว้างต่อพระเมตตาของพระเจ้า—แม้ท่ามกลางความสูญเสีย—เปลี่ยนวิธีการมองดูสิ่งต่าง ๆ ด้วยเช่นกัน

วันนี้อะไรคือความเศร้าโศกในชีวิตคุณ คุณเคยมีประสบการณ์ที่เศร้าโศกอย่างน่าอึดอัดสับสน ราวกับว่าคุณอยู่ในช่วงกลางของชีวิต อย่างที่คุณรู้ว่ามันควรจะเป็นและกำลังจะเป็นหรือไม่? (อธิบาย)