สุภาษิต 26:1-16

เกียรติยศไม่เหมาะสมกับคนโง่เช่นเดียวกับหิมะในฤดูร้อนและฝนในฤดูเกี่ยว คำแช่งสาปที่ไร้เหตุผลย่อมไม่มาเกาะ เช่นเดียวกับนกกระจอกที่กำลังโผไปมาและ นกนางแอ่นที่กำลังบิน แส้ สำหรับม้า บังเหียนสำหรับลา และไม้เรียวสำหรับหลังคนโง่ อย่าตอบคนโง่ตามความโง่ของเขา เกรงว่าเจ้าเองจะเป็นเหมือนเขาเข้า จงตอบคนโง่ตามความโง่ของเขา เกรงว่าเขาจะฉลาดในสายตาของเขาเอง บุคคลที่ส่งข่าวไปด้วยมือของคนโง่ ก็ตัดเท้าของเขาเองออกและดื่มความเสียหาย สุภาษิตที่อยู่ในปากของคนโง่ ก็เหมือนขาของคนพิการที่ห้อยลงมาอย่างไร้ประโยชน์ บุคคลผู้ให้เกียรติแก่คนโง่ ก็เหมือนผู้ที่มัดก้อนหินไว้กับสลิง สุภาษิตที่อยู่ในปากของคนโง่ ก็เหมือนต้นกระชับอยู่ในมือคนขี้เมา บุคคลที่จ้างคนโง่หรือคนขี้เมาที่ผ่านไป ก็เหมือนนักธนูที่ยิงคนทุกคนไม่เลือกหน้า คนโง่ที่ทำความโง่ซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็เหมือนสุนัขที่กลับไปหาสิ่งที่มันสำรอกออกมา ท่านเห็นคนที่คิดว่าตัวเองฉลาดหรือ ยังมีหวังในคนโง่ได้มากกว่าในคนเช่นนั้น คนเกียจคร้านพูดว่า <<มีราชสีห์อยู่ที่ถนน มีสิงห์อยู่ที่ลานเมือง>> ประตูหันไปมาด้วยบานพับของมันฉันใด คนเกียจคร้าน ก็ทำอย่างนั้นบนที่นอนของเขา คนเกียจคร้านฝังมือของเขาไว้ในชาม เขาเหน็ดเหนื่อยที่จะนำมือกลับมาที่ปากของตน คนเกียจคร้านเห็นว่าตัวเองฉลาดกว่า คนเจ็ดคนที่ตอบได้อย่างหลักแหลม