โยบ 30
30
โยบโอดครวญถึงความน่าทุเรศของเขาในปัจจุบัน
1<<แต่เดี๋ยวนี้เขาเยาะข้า คือคนที่อ่อนกว่าข้าน่ะ
คนที่ข้าจะเหยียดหยามพ่อของเขา
ถึงกับไม่ยอมให้อยู่กับสุนัขที่เฝ้าฝูงแพะแกะของข้า
2ข้าจะได้อะไรจากกำลังมือของเขาทั้งหลาย
คือของคนที่เรี่ยวแรงเขาหมดไปแล้ว
3โดยที่ขาดแคลนและหิวโหย
เขาแทะดินที่แห้งและทิ้งร้าง
4เขาเก็บผักชะครามและใบไม้
และเอารากต้นซากมาเป็นอาหาร
5เขาถูกขับไล่ออกไปจากท่ามกลางคน
มีคนตะโกนตามเขาไปอย่างตามโจร
6ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำละหาน
ในโพรงดินและซอกหิน
7เขาร้องอยู่ท่ามกลางพุ่มไม้
เขาเบียดกันอยู่ภายใต้ต้นเหงือกหนาม
8เป็นพวกคนถ่อย เออ เป็นพวกคนเสียชื่อ
เขาถูกกวาดออกไปเสียจากแผ่นดิน
9<<และบัดนี้ข้ากลายเป็นเพลงเยาะเย้ยของเขา
เออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา
10เขาทั้งหลายสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้า
เขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายลงพอเขาเห็นข้า
11เพราะพระเจ้าทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำ
เขาทั้งหลายก็เหวี่ยงความยั้งคิดเสียต่อหน้าข้า
12คนพาลลุกขึ้นข้างขวามือของข้า
เขาผลักดันข้าออกไป
เขาเหวี่ยงทางแห่งความพินาศไว้ต่อสู้ข้า
13เขาพังทางเดินของข้า
เขาเสริมภัยพิบัติให้ข้า
ไม่มีผู้ใดช่วยไว้เลย
14เขามาอย่างกับมาทางช่องโหว่
เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง
15ความสยดสยองต่างๆหันมาใส่ข้า
เกียรติของข้าถูกเขาติดตามอย่างลมตาม
และความเจริญรุ่งเรืองของข้าศูนย์ไปเสียอย่างเมฆ
16<<บัดนี้จิตใจของข้าก็ละลายไปด้วยความเศร้าสลด
วันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้
17กลางคืนกระดูกข้าผุไป
และความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดพักเลย
18เครื่องแต่งกายของข้าเสียรูปไปด้วยความรุนแรง
มันมัดข้าอย่างผ้าคอเสื้อรัดข้า
19พระเจ้าทรงเหวี่ยงข้าลงในปลัก
และข้าก็กลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า
20ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ และพระองค์หาทรงตอบข้าพระองค์ไม่
ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์หาทรงมองไม่
21พระองค์กลับทรงดุร้ายต่อข้าพระองค์
พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์ของพระองค์
22พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลม
และทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลม
และทรงให้ข้าพระองค์ละลายไปในพายุ
23ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรง ให้ข้าพระองค์ตายเสีย
และให้ไปสู่ที่กำหนดของคนเป็นทั้งปวง
24<<ถึงกระนั้นคนในกองปรักหักพังไม่ยื่นมือของเขาออก
ร้องขอความช่วยเหลือในท่ามกลางภัยพิบัติของเขาหรือ
25ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ที่วันเวลาของเขายากเย็นหรือ
จิตใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ
26แต่เมื่อข้ามองหาของดี ของร้ายก็มาถึง
และเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง
27จิตใจของข้าสับสนไม่เคยสงบเลย
วันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า
28ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดด
ข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ
29ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่า
และเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
30ผิวหนังของข้าดำและร่วงไปจากข้า
กระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้
31เพราะฉะนั้นเสียงพิณเขาคู่ของข้า กลายเป็นเสียงโหยไห้
และเสียงปี่ของข้า กลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้
ที่ได้เลือกล่าสุด:
โยบ 30: TH1971
เน้นข้อความ
แบ่งปัน
คัดลอก
ต้องการเน้นข้อความที่บันทึกไว้ตลอดทั้งอุปกรณ์ของคุณหรือไม่? ลงทะเบียน หรือลงชื่อเข้าใช้